11:00 – Sinds gisteren heb ik weer een flinke spanning in mijn buik. Deze spanning is het gevolg van een automatische verdringing en ontkenning reactie (afweer dus) van emoties/gevoelens die getriggerd werden toen ik een Superlike-melding (Tinder) kreeg op mijn telefoon. Ik klikte op de melding en ik zag direct een leuke man (en nam aan dat hij de Superlike gestuurd had). Nog voordat ik het doorhad zat ik in de afweer zonder emoties en gevoelens te ervaren (alleen maar fysieke spanning in mijn buik). Het afweermechanisme probeert mij te ‘beschermen’, maar ik heb geen idee waarom en waartegen. Tijd om dat even uit te zoeken.
Homoseksuele gevoelens accepteren gaat mij moeilijk af
Ik heb nog steeds heel erg veel moeite met het accepteren van mijn homoseksuele gevoelens. In 2013 ben ik uit de kast gekomen, maar het uitspreken dat ik op mannen val betekent (in mijn geval) niet dat ik ook direct mijn homoseksuele gevoelens accepteer. En daarnaar kan handelen.
Zoals ik er nu naar kijk loop ik tegen twee dingen aan. Enerzijds het durven accepteren en uitleven van mijn seksuele energie richting mannen, anderzijds leren omgaan met de bindingsangst en/of verlatingsangst richting mannen. Het lijkt erop dat de bindings- en verlatingsangst mij zodanig in de weg zit, dat ik elke poging om een man leuk te vinden vooraf al saboteer en onmogelijk maak. Zo probeert het ego mij te ‘beschermen’ tegen nieuwe pijn van verlaten worden??? zoals het geval was toen mijn vader mij verliet op 7/8-jarige leeftijd. Dat heeft een diepe imprint achtergelaten.
De beschermingsparadox
De ironie en paradox is natuurlijk dat het ego mij probeert te ‘beschermen’ tegen nieuwe pijn, wat een strategie is gebaseerd is op het meedragen van onverwerkte oude pijn van – ik gok – (diep) verdriet, kwetsing en eenzaamheid als verdrongen en ontkende ervaring nadat mijn vader uit mijn leven verdwenen was.
Eigenlijk begrijp ik niet wat eenzaamheid inhoudt op emotioneel niveau. Ik heb altijd geloofd dat ik mij zo nu en dan of juist langere tijd eenzaam heb gevoeld, maar dat klopt niet. Ik heb langere tijd (minimaal 10 jaar) afgezonderd en heel erg op mijzelf (lees: erg bezig geweest met mijzelf) gewoond. Als buitenstaander zou je dat makkelijk als ‘eenzaam’ kunnen bestempelen, maar ik was zo aan het worstelen met de gevolgen van seksueel misbruik in de vorm van heel veel stress, lichamelijke spanning en pijn, dat ik er nog niet aan toe was om mij eenzaam te voelen (spreekwoordelijk kon ik ‘er gewoon niet bij’).
Het afweermechanisme functioneert in optima forma
Zojuist heb ik weer een stukje oude pijn doorvoeld die gekoppeld was aan de Superlike die ik op Tinder kreeg van een man. Het afweermechanisme probeerde ervoor te zorgen dat ik niet weer ‘in de valkuil’ van een liefdevolle relatie zou lopen, waarin ik warmte, steun, waardering en liefde zou ervaren, om vervolgens van de één op andere dag te worden verlaten. En achter te blijven met gevoelens van eenzaamheid, onbeschermd en onveilig voelen en niet kunnen verklaren en begrijpen wat er is gebeurd. Ik voel nog wel dat ik iets met het ‘schuld-stuk’ moet in mijzelf, omdat ik mijzelf flink de schuld heb gegeven en heb gehaat voor het feit dat mijn vader mij verlaten heeft.
De ironie en paradox is ook hier dat het afweermechanisme mij probeert te ‘beschermen’ tegen gevoelens die ik decennia lang met mij meedraag. Juist de warmte, liefde, fysieke intimiteit waar ik naar verlang en behoefte aan heb, die ontneemt het afweermechanisme mij zolang ik eraan vast blijf houden en de oude pijn niet wil doorvoelen. Ogenschijnlijk lijkt het een makkelijke keuze: oude pijn doorvoelen en mogelijk kans op nieuwe positieve ervaringen óf vasthouden aan het afweermechanisme en de stress, fysieke spanning en stress die dat met zich meebrengt. Maar zo simpel liggen de zaken helaas niet.
Om oude pijn te doorvoelen dien ik elke keer bewust te worden van de oude werkelijkheid (context verhaal) en wat er nou precies is gebeurd en mis is gegaan. Hierbij levert het afweermechanisme ontzettend veel weerstand in de vorm van afleidingen en gedachten die opkomen die niets met de oude werkelijkheid, de oude behoefte en oude pijn te maken hebben. Vaak ben ik 1-2 uur met een sessie van het doorvoelen van oude pijn bezig, wat dus ontzettend veel tijd en energie kostte de afgelopen zes jaar. Maar de resultaten zijn altijd fundamenteel van aard, dus dan heb ik ook wat 😉 ~ lzv