Leren accepteren hoe ik mij voel op mijn werk

Leestijd: 2 minuten

20:00 – Inmiddels ben ik twee weken aan het werk als logistiek manager en ik ervaar dat ik best wel veel stress ervaar. Niet omdat de werkdruk zo hoog ligt (in tegendeel zelfs), maar omdat ik geloof dat ik mijzelf moet bewijzen. En omdat ik mijzelf onder druk zet, ervaar ik constant innerlijk conflict en een troebele geest. Ik ervaar dat ik moeilijk kan prioriteren en beslissingen kan maken. En heel veel moeite heb om vanuit vertrouwen een logistiek plan te maken en daar stap voor stap aan te gaan werken.

Als ik heel eerlijk ben, dan geloof ik dat ik het niet kan en het mij nooit gaat lukken (‘primaire afweer’). Intellectueel weet ik dat orde en structuur aanbrengen in logistieke stromen en processen een makkie is, maar in het contact met anderen (collega’s) voel ik mij waardeloos en incompetent. Ik weet dat het oude overtuigingen zijn, maar de emotionele impact en de afweer als gevolg daarvan is nog steeds heel erg aanwezig in mijzelf (lees: ik ga flink in mijn hoofd zitten). Hierdoor creëer ik eigenlijk een self-fulfilling prophecy, waarbij ik mijn eigen pad richting falen nu al aan het creëren ben. En ik weet eigenlijk niet hoe ik hieruit moet komen. Ik vind het echt moeilijk merk ik.

Uiteindelijk gaat het natuurlijk om te leren accepteren hoe ik mij voel. En in dit geval is de eerste stap ophouden met in mijn hoofd gaan zitten (als gevolg van ‘ik moet mijzelf bewijzen’ en ‘ik moet harder werken’ en ‘ik moet meer doen’ → ‘valse hoop’ afweer). Als gevolg daarvan ga ik mij waarschijnlijk waardeloos, incompetent en minderwaardig voelen in het bijzijn van mijn collega’s. En dat toelaten vind ik echt heel, heel, heel, heel erg moeilijk. Omdat ik geloof dat iedereen dat zal zien en/of merken; dat iedereen zal zien en/of merken hoe waardeloos, incompetent en minderwaardig ik ben (en mij voel).

Ik kan ook best wel makkelijk huilen. En ik geloof ook dat ik moet huilen als ik die gevoelens van minderwaardigheid, waardeloosheid en incompetentie toelaat in het bijzijn van mijn collega’s. Dat hoeft natuurlijk niet te gebeuren, maar het zou wel kunnen. Ik voel me daarin wel kwetsbaar en dat is een andere reden waarom ik die gevoelens verdring.

De overtuigingen ‘ik ben waardeloos’ en ‘ik ben minderwaardig’ zijn niet waar, de gevoelens die ermee gepaard gaan zijn wel echt hiernu. En zolang ik die gevoelens blijf bestrijden, zal ik nooit mijzelf accepteren wie ik ben.

Een ander bijeffect van gevoelens verdringen en in de ‘valse hoop’ afweer zitten, is dat ik het contact met mijn ‘inner-weten’, grenzen, behoeften en assertiviteit kwijt ben. Ik ben het contact met mijzelf (‘sense of self’) kwijt. Ik zal een sprong in het diepe moeten wagen en mijn gevoelens leren accepteren in het contact met mijn collega’s. Dat voelt heel ongemakkelijk en kwetsbaar, maar is de enige uitweg naar mogelijk succes en het einde van lijden. ~ lzv