22:30 – Sinds gisteravond ben ik weer in een verschrikkelijk gevecht met mijzelf terecht geraakt. En ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk om het gevecht te beëindigen (lees: de controle los te laten). Ik weet dat ik hiernu veilig ben. Ik weet dat er geen probleem is. Ik weet dat alles goed is. Ik weet dat ik niets nodig heb. Ik weet dat er niets te weten, te begrijpen en te verklaren valt. En toch kan ik mijzelf niet overgeven aan mijzelf. Ik wil de controle niet loslaten. Sterker nog, het lijkt alsof de innerlijke controledrang alleen maar erger is geworden. Bah.
Op allerlei manieren probeer ik controle te houden over mijn gevoelens en/of lijden. Ik houd mijzelf voor de gek door te geloven dat oplossingen verzinnen (voor de spanning en stress die ik voel zin heeft). Het is allemaal onzin. Allemaal gelul wat ik mijzelf voorhoud. Overgave is zwart-wit: of ik geef mijzelf over aan mijzelf of ik blijf vasthouden aan de op op angst gebaseerde controlemechanismen. Een beetje overgave bestaat niet.
Wat echt heel erg moeilijk is, is om de spanning, stress en pijn nu te dragen. De ervaring is zo intens en zo intiem (als in dicht op de huid), dat ik de neiging heb om het op te willen lossen, maar dat maakt het alleen maar erger. En vele malen pijnlijker.
Mijzelf vergeven
In de trein terug naar Amsterdam had ik me wel bedacht dat ik nog steeds niet in staat ben om mijzelf te vergeven. En ook niet om van mijzelf te houden. Ik veroordeel mijzelf nog veel en veel te hard (en veel). Ik heb in ieder geval twee boeken over zelfvergeving gereserveerd bij de bibliotheek; wellicht dat die boeken mij kunnen inspireren en ik er iets van kan leren.
Los van zelfvergeving, ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk om bewust te worden wat ik mijzelf nou zo kwalijk neem. Waar geef ik mijzelf nou zo de schuld van? Waarom veroordeel ik mijzelf zo meedogenloos hard? Waarom haat ik mijzelf toch zo verschrikkelijk erg? Ik begrijp het niet.
Waarom moet mijn leven zo extreem zijn? Waarom moet mijn ervaring van pijn, stress en lijden zo extreem zijn? Het lijkt wel alsof het egomechanisme echt tot het uiterste gaat voordat het zich overgeeft. En loslaat. Of houd ik mijzelf nu ook voor de gek? Of is het weldegelijk een aspect van het egomechanisme?
Kennis zorgt voor lijden
Inzichten opdoen, dingen begrijpen, etc. is een leuk tijdverdrijf tot het punt dat ik als persoon bij de klif sta waar ik vanaf moet springen. En om ervan te kunnen springen moet ik alles loslaten wat ik ken (inclusief alle inzichten en begrip). Het is allemaal onnodige ballast (= kennis) die ik met mij meesleep en het houdt de ervaring van afgescheidenheid, toekomst en verleden en controledrang alleen maar in stand.
Kennis doet mij pijn. Kennis zorgt voor heel veel lijden in mijn leven. Kennis creëert de illusie dat er wat verkeerd is, dat er er een probleem is, dat er iets opgelost moet worden, dat er iets gedaan moet worden alvorens ik en de buitenwereld oké zijn.
Een belangrijk onderdeel van mijzelf accepteren is de oneindigheid van een ervaring (durven) accepteren. Een ervaring volledig toelaten zonder voorbehoud. Tot in de oneindigheid. Dat is het loslaten van de controle over mijn gevoel/gevoelens. ~ lzv