16:30 – Na het schrijven van mijn vorige bericht over onveilig voelen in de wereld, vroeg ik mijzelf af waarin de onveiligheid hem dan schuilt voor mij? Waarin voel ik mij bedreigd? Mijn eerste antwoord is: in mijn bestaan. En ook: ik vertrouw het leven niet en ik geloof dat het leven het op mij gemunt heeft. Alleen is mijn antwoord ‘bedreigd worden in mijn bestaan’ voor mij nog erg vaag.
De realiteit is dat de aard van het leven onzeker is. In theorie kan er ieder moment alles gebeuren: aangevallen worden door een vreemde, seksueel misbruikt of verkracht worden, een hartstilstand krijgen, een auto-ongeluk krijgen, een kind verliezen, erachter komen dat een geliefde vreemd is gegaan, een baan verliezen, een onschuldige burger zijn in een oorlog, een natuurramp die plaatsvindt, etc. Al deze heftige levensgebeurtenissen zijn onderdeel van de onzekerheid van het leven, waarvan de ene persoon meer van te verduren krijgt dan de andere.
Bang voor mensen
Als ik heel eerlijk ben, dan ben ik gewoon heel erg bang voor mensen. De ervaringen van opgroeien in armoede in een achterstandsbuurt, een dominante moeder, een alcoholistische vader die mij verlaat op 7/8-jarige leeftijd, gepest worden op de middelbare school, en seksueel misbruikt worden door mijn voetbaltrainer heeft diepe sporen in mij achtergelaten. Het vertrouwen in mensen is gewoon heel erg laag; het wantrouwen richting vreemde mensen is heel erg groot.
In mijn leven ben ik heel erg wantrouwend en achterdochtig geworden. En ik merk dat ik het heel lastig vind om deze houding en beschermingsmechanisme los te laten. Ik zie dat niet iedereen slechte en kwade bedoelingen heeft, en dat ik nu zelf de mensen om mij heen kan verzamelen die ik vertrouw en waar ik mij veilig en prettig bij voel. En toch geloof ik dat het leven het in het bijzonder op mij gemunt heeft, dat het mij echt helemaal emotioneel en fysiek kapot probeert te maken en te slopen (door allemaal mensen mijn kant op te sturen die erop uit zijn om mij kwaad en pijn te doen). Ik vertrouw de bedoelingen van mensen niet, wat logisch is omdat ik seksueel misbruikt ben door een man die ik beschouwde als een mijn surrogaat vader en vriend waar ik tegenop keek. En de breuk in het contact van mijn vader heb ik ook nooit aan zien komen. En mijn moeder heeft ook meerdere malen zeer onveilige situaties voor mij gecreëerd. Dus de mensen die ik zou moeten kunnen vertrouwen en waar ik mij veilig bij zou moeten voelen, die creëren juist extreem onveilige situaties voor mij waarin ik aan mijn lot wordt overgelaten en het zelf maar uit moet zoeken of waar er seksueel misbruik van mij wordt gemaakt en ik word uitgebuit ten behoeve van de seksuele verlangens van een oudere man. Fucked up shit.
Kan ik mijn gevoel (nog) vertrouwen?
Mijn vertrouwen in andere mensen is echt heel laag, maar het vertrouwen in mijzelf nog veel lager. Immers, als ik mijn eigen gevoel niet kan vertrouwen, wat dan wel?
Maar wat bedoel ik met ‘ik vertrouw mijn gevoel niet’? Vertrouw ik dan mijn intuïtie/’inner-weten’ niet? Of vertrouw ik mijn emoties en gevoelens niet?
Volgens mij vertrouw ik mijn emoties en gevoelens niet meer, wat logisch is als ik op basis daarvan keuzes en aannames over relaties (vader en voetbaltrainer) heb gemaakt die achteraf niets waard bleken te zijn. Sterker nog, deze mannen hebben mijn vertrouwen in hen (en mannen in het algemeen) flink geschaad en wat er is gebeurd tussen hen en mij heb ik op geen enkele manier aan zien kunnen komen.
Het leven is wél te vertrouwen
De les van vandaag is dat emoties en gevoelens fijn of niet fijn kunnen zijn, maar niets zeggen over of andere mensen hetzelfde ervaren en daar ook naar handelen en zullen blijven handelen in de toekomst. In de kern zijn mensen niet te vertrouwen, omdat we allemaal geloven het ego en zijn vermogen tot projectie, afweer en zelfafwijzing zijn. We kunnen allemaal op ieder moment emotioneel geraakt worden in een situatie waarin we overvallen worden door een oude pijn die we (onbewust) niet willen voelen, en als gevolg daarvan de verbinding met onszelf en de anderen om ons heen verbreken.
Het leven is wel te vertrouwen, maar het egomechanisme (dat zichzelf constant probeert te beschermen voor een gevaar uit het verleden dat het hiernu projecteert) is niet te vertrouwen.
Het egomechanisme is per definitie wantrouwend
Vertrouwen hebben in mijn emoties en gevoelens is op z’n zachtst gezegd niet handig. Emoties en gevoelens zijn bijproducten van het geloof in overtuigingen over mijzelf en de wereld om mij heen. Emoties en gevoelens zijn bijproducten van het egomechanisme. Het egomechanisme is per definitie wantrouwend, argwanend en angstig, omdat het zich constant bedreigd voelt in zijn bestaan.
Het egomechanisme kan alleen blijven bestaan als het in zichzelf blijft investeren door anderen en zichzelf (tegelijkertijd) af te wijzen. In de kern kan het egomechanisme zijn bestaan alleen ontlenen door te blijven vechten, strijden, weerstand bieden en (innerlijke) conflicten te blijven veroorzaken, oftewel zichzelf blijven afwijzen. ~ lzv