17:30 – Ik ben zo verschrikkelijk boos de hele tijd op mijzelf. Ik haat mijzelf omdat ik een slecht persoon ben. Omdat ik geloof dat ik een slecht persoon ben. En dat is erg lastig om constant te ervaren en te accepteren. Om constant bewust te ervaren dat ik een slecht persoon ben en mijzelf haat. Dat is echt lastig om te accepteren.
Ik kan wel zeggen dat ik een goed persoon ben, want… blabla. Maar daar gaat het niet om. Dat is precies wat iedereen constant doet. Dat is precies wat ik altijd heb geloofd, omdat de grote spirituele tradities dat zeggen: ‘er is niets mis met mij’ blabla. Wat de grote spirituele tradities niet zeggen, is dat ik eerst mag ervaren en emotioneel toelaten dat ik een slecht persoon ben en dat ik mijzelf haat. En dat de wijsheid dat ‘er is niets mis met mij’ weinig betekenis heeft. Ik heb de wijsheid altijd gebruikt als afleider of spiritual bypassing.
Accepteren dat ik een slecht persoon ben
Het loslaten van de controle zit hem voor mij dus nu in het accepteren dat ik een slecht persoon ben. En de zelfhaat die ermee samenhangt. Iedereen wil een goed persoon zijn; ik wil ook graag een goed persoon zijn, omdat ik dan geliefd en gewaardeerd word. Maar misschien zit ik zo wel helemaal niet in elkaar. Misschien ben ik wel een slecht persoon en verdien ik geen liefde? Wie zal het zeggen?
Het maakt ook niet uit. Het maakt niet uit of ik een goed of slecht persoon ben, omdat als ik mijzelf accepteer als slecht persoon, hoogstwaarschijnlijk de lichamelijke spanning waar ik al bijna 20 jaar last van heb als sneeuw voor de zon zal verdwijnen.
Het loslaten van de controle is de sleutel tot het einde van lijden. Dat is iets wat ik zeker weet. En mijn ervaring is dat dit ontzettend lastig is. Ik kan eigenlijk ook niet zeggen waar ik nou echt bang voor ben, behalve dat ik bang ben om de controle los te laten en het onbekende te ervaren. Dat wat ik niet ken. Dat wat ook niet gekend kan worden: de waarheid (de realiteit).
Wantrouwen richting mensen en het leven
Ik voel een wantrouwen richting het leven. Ik voel een wantrouwen richting mensen. En daar betekenis aan toekennen zorgt ervoor dat ik krampachtig blijf vasthouden aan mijn gevoel en de controle die ermee samenhangt.
Mijn wantrouwen is echter gebaseerd op mijn gevoel. En mijn gevoel is een bijproduct van wat ik hiernu geloof. En wat ik hiernu geloof is een product van het verleden.
Ik weet dat de meeste mensen mij niets (fysiek en/of emotioneel) aan zullen doen, omdat ik dat ervaar. Ik weet ook dat ‘alles is goed’ en ‘er is geen probleem’. En dat ik dus het voordeel van de twijfel kan geven aan het loslaten van de controle en ‘vertrouwen op het geheel’. Het is dus een blind vertrouwen op iets wat ik eigenlijk alleen intellectueel vast kan stellen, omdat mijn gevoel mij juist ‘het leven (en mensen) zijn niet te vertrouwen communiceert’. ~ lzv