00:30 – Vanavond heb ik mij erg emotioneel kwetsbaar en een tikkeltje labiel gevoeld. Tegelijkertijd was verkeren in deze staat een verademing in vergelijking met constant in mijn hoofd vastzitten en proberen mijzelf eruit te denken. Het valt mij op hoe verschrikkelijk moeilijk ik het vind om mijzelf op emotioneel niveau te accepteren; hoe moeilijk ik het vind om mijn gevoelens te accepteren en ‘gewoon’ kwetsbaar te zijn.
Het ego maakt van de emotioneel kwetsbare staat vervolgens ‘ik accepteer mijzelf’. En probeert die staat vervolgens vast te houden, waardoor ik erin bleef hangen. Het punt is dat ik geloof dat ik mijn gevoelens ben. Of geloof ik dat ik mijn gevoel ben? En is er überhaupt wel een verschil tussen die twee?
Als ik mijn gevoelens accepteer, dan voel ik mij levend; dan heb ik het gevoel dat ik leef en besta. Ik ontleen dus het idee ‘ik leef’ en ‘ik besta’ aan de gevoelens die ik voel.
De waarheid is dat gevoelens veranderlijk van aard zijn en komen en gaan. ‘Dat Wat Ik Ben’ is onveranderlijk en absoluut van aard. En daarmee kan ik onmogelijk de gevoelens zijn die in bewustzijn verschijnen.
Bovendien besta ik ook als ik compleet dissocieer en helemaal geen gevoelens voel. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik op zo’n moment dood ben, alhoewel dat spreekwoordelijk wel zo voelt.
Ik heb eigenlijk geen idee waar gevoelens vandaan komen en wie of wat de maker ervan is. Emoties en gevoelens zijn een bijproduct van wat ik geloof hiernu en oude gevoelens kunnen ook loskomen in het lichaam en in het bewustzijn verschijnen hiernu. Maar of geloof nu de enige veroorzaker is van emoties en gevoelens? Lijkt mij sterk… Als geloof een veroorzaker is, dan creëer ik die emoties en gevoelens indirect zelf door overtuigingen, concepten en ideeën te geloven; ik ben de creator van mijn eigen emotionele drama.
Overgeven aan mijn gevoel
Ik worstel al een aantal weken met het concept overgave. Want waar moet ik mij nu eigenlijk aan overgeven? Aan mijzelf natuurlijk! Maar wat betekent dat dan? Betekent dat dat ik mij overgeef aan mijn gevoel? Dat ik mij overgeef aan de emoties en gevoelens die ik voel?
Als emoties en gevoelens een bijproduct zijn van geloof, dan geef ik mij dus over – als ik mij overgeef aan mijn gevoel – aan het ego. Het ego dat zich overgeeft aan zichzelf, wat een perfect recept is voor drama, emotionele pijn en mislukking (als er geen andere bronnen worden gebruikt om beslissingen te maken zoals logica en intuïtie).
Geloven is het afwijzen van de realiteit. Geloven is gebaseerd op angst, tekort en gebrek. En alle emoties en gevoelens die voortkomen uit geloof zijn gebaseerd op angst. Als ik mij dus over zou geven aan mijn gevoel, dan geef ik mij dus over aan angst én zelfafwijzing. Oftewel: overgave aan emoties en gevoelens versterkt de zelfafwijzing en het ontkennen van mijzelf en de realiteit.
Emoties en gevoelens zijn moeilijk te doorzien. Of beter gezegd, het is lastig anders te handelen dan wat de emotie of het gevoel ‘aangeeft’. Het is logisch om mijn emoties en gevoelens te volgen, omdat ze zo echt en levendig aanvoelen. En het bovendien lijkt of ik er niet niet naar kan handelen (wat dus niet waar is).
Twee verdedigingsmechanismen van het ego
Tenslotte nog even een stukje tekst over hoe het ego zich probeert te verdedigen. Twee voorbeelden waar ik mij vanavond bewust van werd.
Wat mij allereerst opviel is dat het ego echt overal met zijn snufferd tussen zit. Ook tijdens het schrijven van dit bericht identificeerde ik mij met gedachtepatronen waar ik mij niet eens bewust van was. Ik besloot te stoppen met schrijven en de laptop dicht te doen. Even later kwam ik erachter dat ik mijn uitingen constant in twijfel aan het trekken was (ging heel onbewust), waardoor ik vastliep en geen kans had om mijzelf op papier te uiten.
Ten tweede merkte ik onder de douche hoe het ego mij constant naar de toekomst of het verleden probeerde te verleiden. Dat ging echt razendsnel en ik had het helemaal niet door in het begin. Wat dat betreft heeft Eckhart echt gelijk dat het ego niet kan bestaan als ik volledig hiernu aanwezig ben.
Dus waar moet ik mij nou aan overgeven? Ik heb eigenlijk nog steeds geen flauw idee. Als het niet mijn gedachten, emoties en gevoelens zijn, wat dan wel? Mijn intuïtie of ‘inner-weten’? En zo ja, wat betekent dat dan? Wederom geen idee. ~ lzv