10:30 – Ik ervaar dat ik regelmatig in de afweer (‘primaire afweer’, ‘valse hoop’ en ‘valse macht’) terechtkom en dat ik vervolgens de emoties en gevoelens die afweren met zich meebrengen niet wil voelen. Ik probeer dus mijn eigen emoties en gevoelens te controleren door mijzelf te haten en te straffen, zodat ik daarna helemaal niet meer weet wat ik voel, ervaar, wil of behoefte aan heb. Deze staat wordt ‘ontkenning van behoeften’-afweer genoemd.
Ik heb natuurlijk veel gelezen over ontwikkelingstrauma en seksueel misbruiktrauma. De dingen die ik lees zijn vaak herkenbaar op intellectueel vlak, maar op emotioneel vlak heb ik de ervaringen niet altijd kunnen (door)voelen.
Hetzelfde geldt voor zelfhaat. Ik kan allemaal redenen verzinnen waarom ik mijzelf haat en waarom dat logisch is kijkend naar de ervaringen die ik als kind en puber heb meegemaakt. Maar werkelijk begrijpen doe ik het niet, omdat ik het nog nooit toegelaten heb (de emoties en gevoelens die ik verdring en ontken).
Het is allemaal mijn schuld
Waarom blijf ik mijzelf telkens zo godsgruwelijk hard aanvallen? Het is moeilijk voor te stellen dat dit zelfs in mijn kindertijd een beschermingsmechanisme is geweest.
Omdat ik met het gevoel rondloop dat ik het leven niet aankan (alleen zonder mijn vader).
Omdat ik het gevoel heb dat het allemaal mijn schuld is. Het is allemaal mijn schuld, het is mijn schuld, mijn schuld.
Ik geloof dat het mijn schuld is dat mijn moeder zo afstandelijk was tegen mij als kind. En ik geloof dat het mijn schuld is dat papa niet meer van mij houdt en mij niet meer wil zien. Beide ervaringen heb ik zojuist kunnen doorvoelen.
Lichamelijke spanning komt vrij snel terug
Nadat ik de oude pijn zojuist heb doorvoeld, bouwt de spanning in mijn buik eigenlijk vrij snel weer op. Als er iets is dat mij frustreert, dan is het eigenlijk wel dat er geen einde aan de afweer lijkt te komen. Ik blijf mijzelf maar haten en haten en haten. Is dit nou een vliegwielprincipe dat langzaam steeds meer energie en kracht verliest? Of is het afweermechanisme nog flink actief en dien ik de beerput telkens te blijven openen (zoals ik de afgelopen zes jaar heb gedaan), net zolang totdat de extreme zelfhaat in ieder geval is verdwenen? Ik neig te kiezen voor de laatste optie.
Wat tricky is, is dat de spanning als gevolg van het blokkeren van energie om iets te doen en de spanning als gevolg van zelfhaat heel erg op elkaar lijkt. En dat een verkeerde bestempeling en interpretatie zo gemaakt is.
Waarom blokkeer ik constant mijn energie om iets te realiseren in mijn leven?
Ik ervaar dat ik mijzelf constant saboteer door mijn eigen energie te blokkeren om iets te doen, te bewerkstelligen en te realiseren in mijn leven. Ik voel dat veel spanning in mijn buik en zit gewoon op de bank, terwijl ik mij had voorgenomen om iets te doen. En bijvoorbeeld iets af te maken. Ik heb al zoveel tijd verspild met energie blokkeren en vervolgens niks doen. Het lijkt een beschermingsmechanisme te zijn tegen falen of iets dergelijks? Laat ik eens kijken.
Als ik mijn energie blokkeer, dan kan ik ook niets fout doen. En als ik niets fout kan doen, dan kan ik ook niet afgewezen en verlaten worden.
Het blokkeren van energie geeft mij het gevoel van controle, het gevoel van macht. De keerzijde is de constante ervaring van onmacht en frustratie en het gevoel van ‘vastzitten’ in mijzelf. En de boosheid die daar weer op volgt dat het mij niet lukt om vaak simpele dingen te realiseren, af te maken en te doen.
Waar ben ik precies bang voor als ik de controle over mijn energiestromen kwijtraak?
Als ik de controle over mijn energiestromen kwijtraak, dan heb ik het gevoel dat ik de controle over het leven kwijtraak. En als ik de controle over het leven kwijtraak, dan voel ik mij aangetrokken tot mannen en dan kom ik weer in een situatie waarin ik of seksueel uitgebuit word door een man óf weer verlaten word door een man (vele malen erger). Mijn grootste angst om dood te gaan, maar binnen de ego-ervaring is mijn grootste angst weer verlaten te worden door een man. ~ lzv