20:30 – Ik ben dit weekend met mijn moeder weggeweest naar Heerlen. We hebben samen zo’n 32 uur doorgebracht en ik heb dat als pittig ervaren. En ik zeg er direct bij dat ik dat niet heb gecommuniceerd naar haar, omdat ik haar niet wil kwetsen. En ook niet wil lastig vallen met mijn interne ervaring/projectie.
Ik mag niet oordelen over andere mensen (mijn moeder). Ik mag het gedrag van mijn moeder niet veroordelen en mij er niet aan storen. Dat sta ik mijzelf niet toe. Ik mag niet oordelen, want dat is slecht en onderdeel van het egomechanisme. En hiermee beperk ik mijzelf enorm merk. En maak ik het mijzelf enorm lastig.
Ik vind het verschrikkelijk moeilijk om die hartstochtelijke, vrije, open, eerlijke en blije man te zijn bij mijn moeder die ik eigenlijk wil zijn. Positief, optimistisch en vrolijk, genietend van het leven en het contact met mijn moeder.
Als ik echt eerlijk ben, dan kan ik mijn moeder erg kwetsen vermoed ik.
Ik houd van mijn moeder. Ik heb respect voor mijn moeder. En ik ben dankbaar voor wat ze allemaal voor mij heeft gedaan. En toch voel ik mij niet verbonden met mijn moeder, omdat ik mijzelf dus niet accepteer in het bijzijn van mijn moeder. Ik heb dat ook wel bij andere mensen, maar bij mijn moeder is de afweer extra sterk en intens.
Ik heb er zoveel last van, dat ik heb besloten even geen weekendjes weg meer te plannen met haar. Eigenlijk val ik terug in een soort semi-kind/semi-volwassen houding, waarbij ik onbewust mijzelf niet uitspreek, niet mijn behoeften deel en niet mijn eigen gang ga. En als ik heel eerlijk ben, ik merk dat ik gewoon diepgang en plezier in ons contact mis. Ik kan mijn moeder niet veranderen en ik kan zelf natuurlijk initiatief nemen en haar/ons inspireren, maar daar heb ik ook niet altijd zin in.
Dit is hoe mijn moeder is. En ik veroordeel haar voor iets (geen inspiratie, geen verbinding, geen plezier) dat ik zelf ook niet laat zien als ik bij haar ben. Ik vind dat verschrikkelijk moeilijk; het is echt een oud patroon dat tussen ons speelt.
Iedereen wil graag een positieve, optimistische, verbindende, gezellige, expressieve, lacherige moeder/vader hebben, maar dat zijn de meeste vaders en moeders niet. En die van mij ook niet helaas. En vervolgens geef ik haar de schuld dat ik niet mijzelf kan zijn en ik geef haar de schuld van mijn afweer en niet leuke weekend.
Dat is niet eerlijk.
Ik ben duidelijk nog niet sterk genoeg om mij aan de oude projectie/imprint te onttrekken en ander gedrag te laten zien.
Als man heb ik best wel wat zelfvertrouwen en kracht tegenwoordig. En ik voel me vaak sterk, maar bij mijn moeder kan ik weer veranderen in een kleine jongen die zich aanpast. En haar de schuld geef van mijn ervaring. Dat is niet eerlijk en geen verantwoordelijkheid nemen voor mijn gedrag.
De waarheid is dat ik vrij ben om het contact met mijn moeder zo in te richten zoals ikzelf wil.
De waarheid is dat ik haar niets verschuldigd ben en zij zelf verantwoordelijk is voor haar eigen emotionele welzijn en geluk. En dat geldt ook voor mij.
“Vind ik het lastig om het beeld van mijn moeder los te laten? Samen met de verwijten en schuldgeven van wat er allemaal mis is gegaan in mijn leven?”
Misschien.
Het is natuurlijk makkelijk om mijn moeder verantwoordelijk te houden voor onze relatie en hoe mijn leven er op dit moment uitziet en het gedrag dat ik vertoon in relatie tot mijn moeder. Maar dat is zeer onvolwassen en niet eerlijk. Echt niet eerlijk.
Het is moeilijk om van mijn moeder te houden. Echt van mijn moeder te houden en dat te laten zien in gedrag. En mijzelf helemaal te openen. En het verleden (en wat er allemaal mis is gegaan los te laten).
Tegelijkertijd kan het ook zijn dat ik als hoog sensitieve man beïnvloed wordt door haar emotionele staat van zijn. Het is gewoon niet een hele positieve, warme en verbindende vrouw. Dat is voor de mij de realiteit. En daar kan ik last van hebben in het contact, omdat het gewoon niet lekker loopt en het niet altijd even leuk is. Ook dat is eerlijk zijn.
En om dat te erkennen, daar voel ik me wel schuldig over. Ik durf dat eigenlijk niet te zien, laat staan zeggen, om ik a) haar daarmee kan kwetsen en b) ik daar zelf verdrietig van wordt omdat ze eigenlijk altijd zo is geweest. Ook toen ik klein was. En daar heb ik toen wel heel erg last van gehad. En c) het moeilijk om te zien is dat mijn moeder gewoon niet gelukkig is, want dat doet mij pijn. En het lijkt erop dat ik de neiging heb om die realiteit te verdringen en te ontkennen, zodat ik mijn hoofd in het zand steek en mij verantwoordelijk blijf voelen hoe zij zich voelt → ‘valse hoop’-afweer om waardering en erkenning te krijgen. Het gevolg is dat ik zelf ook negatief, somber, chagrijnig wordt en uit verbinding met mijn moeder ga. Ik geef haar een groter cadeau om haar te zien zoals ze is en haar te inspireren met positiviteit en mij met haar te verbinden zoals ze is.
Een volwassen kijk en houding als man aannemen dus. ~ lzv