13:00 – Controle loslaten is een raar fenomeen omdat het niet iets is wat ik (als persoon) kan doen. Ik kwam gisteravond om 22:30 uur thuis van werk. Ik was niet echt moe en had op weg naar huis naar een podcast van Caroline Myss geluisterd, wat mij een aantal interessante vragen en inzichten opleverde. Het punt is echter, toen ik thuis kwam wilde ik haar vragen niet voor mijzelf beantwoorden. Ik wilde de sci-fi serie ‘Silo’ afkijken (vanuit afweer), waardoor er direct veel spanning in mijn lichaam ontstaat. Ik weigerde om naar mijn ‘inner-weten’ te luisteren en gewoon even in 30-60 minuten een bericht te schrijven met interessante antwoorden voor mijzelf. Ik weigerde de realiteit te accepteren. Ik weigerde om de controle op te geven en mijzelf over te geven aan ‘mijzelf’. Bah.
Het denken kwam met redenen als ‘ik ben moe’ (wat niet waar was) en ‘ik wil mij ontspannen door Silo te kijken’ (wat direct heel erg veel spanning opleverde) en ‘ik wil mij goed voelen/goed gevoel creëren’ (terwijl direct het tegenovergestelde gebeurde nadat ik weiger mijn ‘inner-weten’ te volgen en mijzelf over te geven). Allemaal onzin dus.
En als klap op de vuurpijl begon ik mijzelf de schuld te geven van het feit dat ik niet meer wilde werken. En daardoor in korte tijd heel veel spanning en stress creëerde en ervoer. Ik gaf mijzelf de schuld daarvan, waarbij ik mij richtte op mijn gevoel (dat inmiddels heel erg gespannen en gestrest was geworden).
Wat is mijn angst om de controle los te laten?
Het punt is natuurlijk dat a) ik niet het denken ben, b) ik niet de gedachte of gedachtepatronen ben die verschijnen in bewustzijn en c) ik niet het knagende gevoel van tekortkomen, tekortschieten, ‘er is iets mis’, ‘er is een probleem’, ‘ik ben een slecht persoon’, ‘ik haat mijzelf’ en ‘het is allemaal mijn schuld’ in mijn buik ben. Al die gedachten en gevoelens zijn begrensd, duaal, veranderlijk van aard en hebben alleen betekenis binnen het duale bewustzijn. Dat een illusie is en niets te maken heeft met wie of wat ik werkelijk ben.
Dus als ik niet moe was, ik mij niet goed of beter voelde door de serie Silo te kijken en ik direct heel veel spanning en stress ervoer, waarom wilde ik alsnog niet de controle loslaten? Wat is de reden dat ik niet mijzelf wilde zijn/accepteren (gisteravond)?
- Angst dat mensen mij gaan haten als ze zien wie ik werkelijk ben → deze resoneert.
- Angst om een slecht persoon te zijn die gehaat wordt door alle mensen die ik ken → deze resoneert.
- Angst om gehaat te worden door de mensen waar ik van houd → deze resoneert.
Het egomechanisme dat ik geloof te zijn en mij zo in de weg zit
Het egomechanisme (dat ik geloof te zijn) ‘beschermt’ mij tegen emotionele en fysieke onveiligheid en onzekerheid. Ik zou kunnen zeggen dat het mij beschermt tegen de angst voor de dood, maar dat zijn niet mijn woorden. Dat zijn de woorden die Edwin in zijn dagboek gebruikt. Welke woorden passen bij mij? Welke woorden doen recht aan de ervaring die ik heb?
Ik merk ook dat ik zo kwaad kan worden op mijzelf als iets niet lukt. Of als ik de controle niet los wil laten en ik direct veel spanning, pijn en lijden voor mijzelf creëer. Het is het egomechanisme (dat ik geloof te zijn) dat de reden/oorzaak is, maar ik (het) geef de schuld aan mijzelf. Gewoon aan mijzelf. Keer op keer op keer. Ik ben meedogenloos hard voor mijzelf en ik vind het zo moeilijk om het egomechanisme los te laten. Het lijkt wel alsof ik van die hardheid en meedogenloosheid en het lijden houd. Het voelt als een eindeloze put waar ik maar niet uitkom. Op intellectueel niveau ben ik niet bereid om de controle natuurlijk los te laten en mijzelf helemaal in die put van haat, woede richting mijzelf en boosheid richting anderen te laten zakken. Ik ben er blijkbaar nog niet klaar voor. En daar haat ik mijzelf weer om. Een eindeloos verhaal.
En nu zit ik in de afweer op de bank en geef ik mijzelf de schuld dat ik mij zo kut voel (= extreme ‘primaire afweer’). Ik geef mijzelf ook de schuld dat ‘ik kan niks’ (= extreme ‘primaire afweer’). Ik voel dat ik mijzelf haat tot in de diepste kern van mijn wezen. Ik voel dat ik het innerlijk in mijzelf helemaal wil afranselen en dood wil maken. De kern van mijn zelfhaat is dat mijn vader en moeder mij allebei nooit liefde hebben gegeven. De kern van mijn zelfhaat is dat mijn vader mij heeft verlaten. De kern van mijn zelfhaat is dat mij alleen maar pijnlijke en emotioneel ontwrichtende dingen overkomen. En daarom moet ik wel een slecht mens zijn. ~ lzv