14:00 – Ik merk dat ik zo twijfel aan mijn eigen kunnen. Zelfs nu ik wil gaan schrijven, merk ik dat alles wat ik schrijf beoordeel (of het afweer is of niet). Ik heb zo het gevoel dat ik tekortschiet, dat ik niks kan en dat ik overbodig ben op deze plek (aarde). Ook ben ik bang voor commentaar van Edwin waar ik best regelmatig contact mee heb, waarbij hij mij erop wijst dat dit allemaal ‘primaire afweer’ is (wat ook klopt). Als gevolg daarvan ben ik mijzelf bij het schrijven gaan censureren, waardoor ik niet mijn gevoelens op papier uit en ik tijdens het schrijven in een staat van gecontroleerde afweer verkeer. Het voelt goed om dat patroon te doorbreken en gewoon op te schrijven hoe ik mij werkelijk voel en dan zelf naderhand vast te stellen dat het ‘primaire afweer’ is. Anders blijf ik het afweermechanisme controleren, uit angst dat ik naderhand feedback krijg en ik vervolgens geloof ‘ik doe het toch nooit goed’ (wat ook weer ‘primaire afweer’ is).
Mijzelf willen straffen en vernietigen
De zoektocht naar mijzelf is eigenlijk een metafoor voor het zoeken naar de waarheid, omdat a) ik al mijzelf ben en b) ik mijzelf dus ook niet kan vinden. Dit is de waarheid, maar niet mijn persoonlijke ervaring. De afgelopen 14 jaar heb ik geprobeerd de waarheid te realiseren, waarbij ik sinds mei 2018 meerdere pogingen heb gedaan om het verleden (incl. emotionele verwaarlozing, verlating en seksueel misbruik los te laten). De realiteit is dat het mij tot op heden nog niet is gelukt, omdat ik vrijwel constant in en gecontroleerde staat van afweer heb gezeten door niet eerlijk te zijn naar mijzelf, niet goed te observeren en vast te houden aan (onbewuste) overtuigingen waar ik in geloof (voornamelijk ‘primaire afweer’ met een flinke dosis zelfhaat en zelfstraf).
Als ik nog eerlijker ben, en ik krijg er tranen van in mijn ogen, dan heb ik mijzelf de afgelopen jaren zo’n drie tot vijf keer keihard in mijn eigen buik geslagen en de afgelopen maand twee keer in het gezicht. De gedachten kwamen nog vaker op, maar daar heb ik toen niet naar gehandeld. De haat richting mijzelf en de drang om mijzelf pijn te doen en te willen vernietigen zit diep. Tegelijkertijd is dat niet wie ik ben. Het is psychologisch afweermechanisme dat mij probeert te beschermen tegen emotionele pijn via zelfhaat, zelfstraf en zelfvernietiging. Althans, dat is waar het vroeger in slaagde. Tegenwoordig is het mechanisme enorm destructief en heb ik er op allerlei gebieden in mijn leven enorm veel last van.
Belangrijkste leerpunten van de afgelopen vijf jaar
Als ik terugblik op de afgelopen vijf jaar, wat zijn dan mijn belangrijkste leerpunten?
Beter observeren.
Dagelijks meer mediteren (minimaal 2x 5 minuten, liever 2x 10 minuten).
Mijn gevoelens leren accepteren en uiten zonder deze op voorhand te bestempelen als ‘primaire afweer’, ‘valse hoop’ of ‘valse macht’, zodat iemand anders mij daar niet op kan wijzen –> ‘angst om het verkeerd te doen/te falen’ afweer. Oftewel, niet zo meedogenloos voor mijzelf zijn en mijzelf niet op voorhand veroordelen.
Mijn intuïtie durven volgen i.p.v. angst en afweer (bijvoorbeeld met het zoeken naar een nieuwe baan).
Leer vertrouwen op het geheel i.p.v. vasthouden aan het wantrouwen van het ego waar ik in geloof.
~ lzv
Wie je ook bent, doet er niet toe maar wat je schrijft is een wereld van herkenning. Jij kunt mijn worsteling meesterlijk omschrijven. Mijn afweermechanismen van vroeger werken nu ook niet meer. De ui afpellen (ego etc).
Voor mij geldt ook dat ik mezelf nu al veroordeel over dit kleine stukje schrijven.