19:00 – Ik geloof dat ik slachtoffer ben van mijn ego. Ik geloof dat ik niet weet wat ik voel (dat is ook mijn ervaring) en dat ik er ook niet achter kan komen. Ik geloof dat ik er niet achter kan komen, omdat ik geloof dat ik niet overtuiging niet herken (of kan herkennen en doorzien) waar ik hiernu in geloof (en dus zorgt voor een flinke ervaring van zelfafwijzing). Kortom, ik zit dus vast.
Afgelopen zondag ben ik van vakantie uit Kos (Griekenland) en Bodrum (Turkije) teruggekomen. Mijn zus is in Turkije getrouwd en samen met mijn moeder had ik er een leuke vakantie omheen gepland. Tijdens de vakantie heb ik het boek ‘No More Mr. Nice Guy’ gelezen. Tijdens het lezen van het boek herkende ik enorm veel van mijn gedrag als man richting vrouwen. Ik ben echt een typische ‘nice guy’ die gelooft dat als ik ‘goed’ ben en alles ‘goed’ doe, dat er dan van mij gehouden wordt, mijn behoeften worden bevredigd en ik een probleemloos leven zal hebben.
Typische karaktertrekken van ‘nice guys’:
- Nice guys zijn overmatige gevers.
- Nice guys zijn fixers en dragen overmatig zorg voor anderen (vaak zonder hulpvraag).
- Nice guys zoeken bevestiging van anderen.
- Nice guys vermijden conflict.
- Nice guys geloven dat ze hun waargenomen tekortkomingen en fouten moeten verbergen.
- Nice guys zoeken de ‘juiste’ weg om dingen te doen (zeer herkenbaar).
- Nice guys onderdrukken hun gevoelens.
- Nice guys proberen vaak anders te zijn dan hun vaders.
- Nice guys zijn vaak meer comfortabel met vrouwen dan mannen.
- Nice guys hebben moeite hun behoeften prioriteit te maken.
- Nice guys maken hun partner hun emotionele centrum.
Er is niets mis met vriendelijk en aardig zijn tegen mannen en vrouwen, maar wel als ik daar bij voorbaat iets uit wil halen (waardering, goedkeuring en bevestiging). En als ik daarmee de schaamte voor mijzelf (ik geloof er is iets mis met mij/ik ben slecht) uit de wegga. Ik heb de neiging om alle nadelen hier op te schrijven, zodat de lezer (jij dus) het helemaal begrijpt wat ik zeg. Ook dat is nice guy gedrag. Als je het interessant vind, moet je het boek zelf maar lekker lezen.
Waar het in de kern op neerkomt volgens dat boek, is dat mijn behoeften als kind in onvoldoende mate zijn vervuld (ik ben niet voldoende gezien, ik ben niet voldoende gehoord, ik heb onvoldoende steun gehad, etc.). Het ego concludeert vervolgens dat er iets mis is met mij/ik slecht ben, omdat mijn behoeften niet door mijn ouders zijn vervuld (mijn vader was grootste deel van mijn jeugd helemaal niet in beeld). Daarnaast heeft de industrialisatie ervoor gezorgd dat mannen van hun zonen werden gescheiden. En dat de opvoeding thuis en op school voornamelijk door vrouwen (mijn moeder) wordt uitgevoerd. Als gevolg daarvan heb ik geleerd hoe ik vrouwen moet pleasen door het aangaan van een monogame (ongezonde) emotionele relatie met mijn moeder. Ik ben als man nooit emotioneel volwassen geworden, omdat ik geloof dat mijn behoeften niet belangrijk waren → ik was niet belangrijk → ik ben (nog steeds) niet belangrijk. Althans dat is wat ik geloof en waar ik mij naar gedraag.
Ik heb natuurlijk Past Reality Integration (PRI) van Ingeborg Bosch gelezen. Daar staat in de kern hetzelfde in, alleen de insteek (universeel vs het mannelijke perspectief) en de uitleg (herkenning!) en oefeningen in ‘No More Mr. Nice Guy’ verschillen toch heel erg.
Wat mij eigenlijk het meest stoort aan mijn eigen gedrag is mijn twijfelachtigheid, mijn besluiteloosheid, mijn onzekerheid, mijn ‘ik geloof dat ik het niet kan of weet’, mijn please gedrag richting vrouwen, mijn seksuele frustratie richting mannen, mijn slachtoffergedrag, regelmatig geïsoleerd voelen, mijn onvermogen om intieme relaties aan te gaan. Allemaal kenmerken van iemand die last heeft van het ‘Nice Guy Syndroom’. En dat is waar ik op dit moment heel erg last van heb.
Zo zie je maar dat het belangrijk is bij het onder ogen komen van het verleden (en hopelijk het loslaten ervan), dat ik verschillende boeken (perspectieven) blijf lezen. PRI heb ik veel aan gehad, maar heeft het verleden voor mij niet ‘opgelost’. Waar ik mij enorm over verbaas is dat ik gewoon niet doorhad dat ik geloofde dat mijn behoeften niet belangrijk waren. Ik weet hoe mijn jeugd is verlopen, maar ik zag in mijn huidige gedrag niet dat ik de schaamte voor mijzelf (ik ben slecht) en dat mijn behoeften in het verleden door mijn ouders niet of in onvoldoende mate zijn vervuld, verdring en ontken door hiernu ‘goed’ proberen te zijn en alles ‘juist’ (of perfect) te willen doen. Echt bizar hoe ik deze heb kunnen missen. ~ lzv