20:30 – Ik ben gefrustreerd dat ik nog steeds geloof dat ik mijn ego ben. En tegelijkertijd doe ik constant van alles om wie ik geloof te zijn en het leven dat ik leid in stand te houden. Ik probeer controle te houden over mijn interne wereld via geloof, gedachtepatronen en daaruit volgend gedrag. Ik geloof nog steeds dat ik controle heb over mijzelf en de werkelijkheid waarin ik leef.
Angst versus een extreme hekel hebben aan het ego. Haat vind ik niet gepast, aangezien ik mij dan weer met het ego identificeer en weer vastzit.
Extreme hekel hebben aan het ego. Aan mijn ego. Aan wie ik geloof te zijn en het mechanisme dat al mijn levensenergie opslurpt en mij het leven laat ervaren als een constant gevoel van halfdood zijn.
De waarheid is dat controle onmogelijk is in de realiteit. Er is namelijk niets. En om de ervaring van controle te kunnen hebben, moet ik (als persoon) ergens controle over hebben: mijzelf (als persoon) of een deel ervan. Het ego kan alleen maar controle hebben over zichzelf: er is niets anders.
Waar ben ik nou bang voor?
Ik ben bang voor de energie angst zelf, omdat het een emotie is waar ik niet goed bekend mee ben. Ik ben bang voor wat er gaat gebeuren als ik de energie angst in mijn lichaam-geest systeem toelaat.
Ik ben bang voor de vrijheid die met de angst gepaard gaat. En dan eigenlijk de onzekerheid wat er gaat gebeuren die er met de angst gepaard gaat. Doodsangst. De angst om mijzelf – zoals ik mijzelf ken als persoon – te verliezen. Om de zekerheid, afhankelijkheid, slachtofferschap, werken aan problemen, mijn wereld te verliezen. De angst om mijn leven te verliezen. De angst voor mijn eigen dood als persoon.
Het motto van mijn ego: ‘ik wil dood en verderf, en zelf nog blijven leven’.
Het geheel heeft natuurlijk geen motto, omdat er niets is om naar te streven of te bereiken. Maar het geheel heeft wel een aard: acceptatie en vreugde. En dat vind ik (als ego) een mooi ‘motto’. ~ lzv