00:00 – Vanavond heb ik mijn eerste salsafeestje gehad. Het goud is dat ik ben gegaan en lekker heb kunnen oefenen met een aantal dames van mijn groepje. Daarnaast heb ik met drie vrouwen gedanst die ik niet kende. Dat was wel ongemakkelijk voelde ik. En dan schiet ik automatisch in mijn hoofd omdat ik dat niet wil voelen. Salsa blijft mij confronteren met mijzelf en mijn afweer.
Ik merkte vanavond ook dat ik weer ging ‘grijpen’. Daarmee bedoel ik dat ik meer van een vrouw wil dan alleen fijn dansen samen. Dat kwam ook doordat die vrouwen met mij flirten en lieten blijken dat ze me leuk vinden. Ik weet niet zo goed hoe ik daar op een warme manier om mee moet gaan. Ook dan schiet ik in mijn hoofd en ga de vrouw ‘willen’ i.p.v. gewoon genieten van het contact.
‘Willen’
Op de fiets terug naar huis realiseerde ik mij het volgende: ‘willen’ is het probleem. ‘Willen’ komt voort uit het idee dat er hiernu iets mis is. En anders zou moeten zijn op basis van een idee (vaak een herinnering met emotionele lading). Als ik zeg ‘ik wil een vrouw’, dan bedoel ik eigenlijk ‘ik wil het gevoel ervaren wat een vrouw bij mij oproept’. Een vrouw roept louter een bepaald gevoel of emotie op. En dat is wat het ego wil. Ook dit is geen nieuw inzicht.
Ophouden met ‘willen’ ervaar ik als lastig. ‘Willen’ is onderdeel van de illusie van controle. ‘Willen’ is de illusie van controle. De ervaring van ‘willen’ resulteert nooit in wat het belooft: in plaats van warme, fijne gevoelens ervaar ik meestal spanning, disconnectie en stress.
‘Willen’ is de uitdrukking van weerstand. ‘Willen’ is de uitdrukking van (als ego) niet willen accepteren dat ik (als ego/persoon) niets te zeggen heb. Niets te willen heb. En dus geen controle over wie of wat dan ook heb.
De waarheid is: ‘er is niets’. En er is dus ook ‘niets te willen’. Het enige wat ik kan ‘willen’ zijn illusies van het denken.
De waarheid is: ‘er is niets’. ~ lzv