11:00 – Ik heb een hele onrustige nacht gehad en ik heb daardoor slecht geslapen. Ik voelde veel spanning in mijn buik en ik merk dat ik weer terug ben gevallen in oude gedachte- en gedragspatronen (ook al ben ik mij er niet precies bewust van welke).
Ik merk dat ik heel erg gefocust ben op mijn gevoel/mijn buik.
- Ik geloof ‘er is een probleem’ → ik ga zoeken naar een reden/oorzaak (= ‘valse hoop’ afweer).
- Ik geloof ‘er is een probleem’ → ik ga zoeken naar een oplossing om mij beter te voelen (= ‘valse hoop’ afweer).
- Ik geloof ‘er is een probleem’ → ik ga zoeken naar de juiste overtuiging die ik moet doorzien om het op te lossen (= ‘valse hoop’ afweer).
Ik ben vastgelopen…
Ik merk dat ik helemaal vastgelopen ben en ik geloof dat wat/hoe ik mij voel moet oplossen (= ‘valse hoop’ afweer). Wat/hoe ik mij voel moet weg, omdat ik enorm veel pijn lijd als gevolg van spanning en stress (= niet accepteren van de realiteit/waarheid).
Ik geloof dat ik weet wat er aan de hand is (= ontkenning van de realiteit). Immers, er is niets te weten, te verklaren en te begrijpen. Dus zodra ik geloof iets te weten, wijs ik de waarheid, de realiteit en dus ‘mijzelf als geheel’ af.
Geloof ik dat ik de boosheid niet aankan? Nee, dat is het niet.
Geloof ik dat ik de zelfhaat (als ervaring) niet aankan? Misschien niet om hier constant mee geconfronteerd te worden.
Geloof ik dat ik de ervaring als slecht persoon niet aankan? Weet ik niet.
Als ik eerlijk ben wil ik eigenlijk mijzelf weer de hele tijd slaan, mijzelf weer de hele tijd pijn doen. Straffen voor het feit dat het mij niet lukt om de controle los te laten, terwijl dat automatisme onderdeel is van de hersenwerking en ik daar niet verantwoordelijk voor ben. Wel voor het doorzien ervan, maar niet voor het onbewust en automatisch ‘starten’ van de controledrang.
‘Gewoon’ zijn met wat ik voel vind ik heel erg lastig. Vanbinnen sta ik ontzettend onder druk en ik weet dat de enige manier om deze ervaring te beëindigen, is door mijzelf over te geven aan ‘mijzelf als geheel’. Dat is de enige uitweg en het vreemde is dat ik eigenlijk helemaal niet weet waar ik nou zo bang voor ben. Raar is dat.
Taken en klusjes (die niet meer worden gedaan)
Eén van de dingen die ik moeilijk vind om los te laten zijn taken en klusjes die gedaan moeten worden. Mijn angst is dus duidelijk dat als ik mij overgeef aan mijzelf, dan zal ik mijn taken en klusjes niet meer doen, dan zal ik helemaal niets meer doen en dan zal alles helemaal in de soep lopen. Dan zal ik mij moeten verantwoorden en uitleggen aan andere mensen waarom ik dingen niet gedaan heb, en daar heb ik dan eigenlijk geen antwoord op.
Ik merk sowieso op dat ik een fase zit waarin ik eigenlijk weinig doe. Ik associeerde dat met de lichamelijke spanning en geloofde dat ik daarom geen zin heb om dingen te doen. Echter, ik heb ook een periode gehad waarin ik ook veel spanning had en ik juist wel zin had om taken en klussen te doen. Dus is lichamelijke spanning niet de reden/oorzaak. Ik heb er nu gewoon geen zin in en daar veroordeel ik mijzelf voor/om (= ‘primaire afweer’). Immers, een slecht, lui persoon doet immers niets.
Taken en klusjes doen vanuit angst = ‘valse hoop’ afweer. Zo van: als ik dit, dit en dat heb gedaan, dan zal het weer goed zijn. Dan zal er geen probleem meer zijn en zal ik mij goed voelen. Dat is duidelijk van hele korte duur om mijzelf een goed gevoel te geven en het knagende gevoel dat ik waardeloos, slecht en tekort schiet voor even te maskeren.
Identificeren met gedachten
Wat ik ook ontzettend lastig vind, is om mij niet te identificeren met de overtuigingen ‘ik haat mijzelf’ en ‘ik ben boos op mijzelf’. Ik voel dat ik boos ben en mijzelf haat, maar ik merk ook dat ik door mijzelf te identificeren met de gedachten ‘ik haat mijzelf’ en ‘ik ben boos’, ik juist in de afweer zit en de ervaring voor mijzelf vele malen erger maak. Tegelijkertijd wil ik wel uitdrukking geven aan wat ik voel hiernu. Ik vind het gewoon erg lastig om niet verstrikt te raken in gedachtepatronen en afweer die erop gericht zijn om niet te accepteren hoe ik mij voel.
Heb ik (wel) iets nodig?
Tenslotte wil ik even een aantal oude inzichten ophalen:
- Er is niets te weten, te begrijpen en te verklaren. Alle kennis is geloof. En geloof is afwijzing van de waarheid, realiteit en ‘mijzelf als geheel’.
Ik wilde hier opschrijven ‘ik heb niets nodig’, maar dat is niet wat ik hiernu ervaar. Ik geloof namelijk dat ik boosheid nodig heb om te kunnen bestaan. Ik geloof dat ik boosheid nodig heb om mijzelf te kunnen beschermen? Nee. Ik geloof dat ik boosheid nodig heb om mijzelf te kunnen straffen voor wie ik ben en wat ik heb veroorzaakt. Ik geloof dat ik eeuwige straf verdien voor het feit dat mijn vader mij in de steek heeft gelaten. Ik geloof dat ik daar schuldig voor ben; ik geloof dat het mijn fout was dat mijn vader mij heeft verlaten; ik geloof dat ik mijzelf hier oneindig voor moet straffen met extreme boosheid en zelfhaat en mijzelf laten voelen hoe slecht kind ik ben, hoe slecht persoon ik ben, hoe duister, donker en slecht ik ben. Het is mijn schuld dat mijn vader weg is gegaan en daarvoor dien ik mijzelf te straffen. Dag in, dag uit. En daarvoor heb ik mijn boosheid en zelfhaat nodig.
Ik merk dat ik weer gedeprimeerd ben geworden na de vorige alinea. En dat ik het gewoon een heel oneerlijk spel vind dat ik moet spelen om tot zelfacceptatie te komen. Immers, ik weet dat mijn moeder mijn vader een brief heeft geschreven dat hij niet meer welkom is. Ik weet dat mijn vader zich daarbij heeft neergelegd. Ik weet dat mijn vader onbetrouwbaar was in zijn afspraken en dat hij vaak te laat of niet op kwam dagen. Ik weet daarom hiernu als volwassene dat het niet mijn schuld was als kind dat mijn vader mij heeft verlaten. Maar ik geloof het hiernu wel. Ik geloof dat ik schuldig ben en dat ik daarvoor oneindig gestraft en geslagen moet worden.
Heel vermoeiend allemaal… ~ lzv