8:00 – Gisteren heb ik helaas wederom een slechte avond gehad. Mijn dag begon wat gespannen en ik had een knoop in mijn buik omdat ik overdag naar een ecstatic rave ging in ‘Het Sieraad’ in Amsterdam. Ik heb lekker gedanst en ik kon er ook niet helemaal inkomen; ik voelde mij alleen ondanks dat ik onverwacht zes mensen tegenkwam die ik kende. Toen ik thuis terugkwam voelde ik afweer opkomen en wilde een deel van mij niet aan mijn nieuwe webwinkel werken. En daar gaf ik aan toe. Ik ging uitstellen en heb twee uur lang op bed liggen vechten met mijzelf.
Na een avond vol drama met tranen kwam ik tot het inzicht dat ik het leven oneerlijk vind. En in mindere mate onrechtvaardig. Ik geloof dat ik allang het verleden los had moeten laten en dat is mij tot op heden niet gelukt. Wat ik oneerlijk vind is dat – ondanks mijn intentie, focus, bewustzijn en bereidheid om los te laten – ik nog steeds vastzit aan het ego. En dan met name de donkere schaduwdelen van mijzelf die geen succes, geen geld, geen verandering en vooruitgang en geen homoseksualiteit willen in mijn leven. En mij daar constant in saboteren, ondermijnen en beïnvloeden.
Gisteravond voelde ik mij 100% slachtoffer. Ik voelde mij machteloos en ik gaf het leven de schuld dat het oneerlijk en onrechtvaardig is. Omdat ik inmiddels recht zou hebben op een leven zonder afweer en zelfsabotage en slachtofferschap.
“Ik heb inmiddels recht op een leven zonder afweer, zelfsabotage en slachtofferschap.” → is dat waar?
De waarheid is dat de spelregels voor iedereen hetzelfde zijn. Het kan zijn dat getraumatiseerde mensen grotere schaduwkanten hebben (lees: delen van het ego die zelfsaboterend en zelfondermijnend zijn en in de schaduw / het onderbewuste leven).
De waarheid is dat de waarheid nooit verloren is gegaan. Zij is hier recht in mijn gezicht, elk moment van de dag.
De waarheid is dat er geen voorwaarden bestaan om de waarheid te kennen, te weten en te realiseren. Het leven maakt geen onderscheid tussen mensen. Het ‘enige’ wat ik – iedereen trouwens – hoeft te doen is onwaarheid onrealiseren.
Wat mij frustreert is dat er elke keer nieuwe thema’s (afweren in situaties en/of richting) mensen verschijnen in bewustzijn. Soms zijn het ook gewoon overtuigingen die extern gespiegeld worden in een situatie. Zo ook gisteren, toen ik een oude vriendin tegenkwam en ik mij realiseerde dat ik mij aan haar vastklampte en ik eigenlijk geloofde dat we een relatie hadden. Een deel van mij althans. En dat ik die gevoelens helemaal niet voor (meer) voor haar heb. We zijn wel intiem geweest, maar hebben nooit sex gehad.
Als ik heel eerlijk ben, dan is dit betoog eigenlijk een uiting van frustratie van slachtofferschap en van het geloof dat ik het niet kan. Dat ik niet in staat ben om het verleden los te laten omdat het ego te sterk, te slim en te krachtig is. En daar geef ik het leven de schuld van omdat ik het ego niet zie als een losstaande kracht van het geheel. Dat zou ook wel gek zijn eigenlijk. Alsof het ego sterker, slimmer, inventiever is dan het geheel.
“Het ego is sterker, slimmer, inventiever dan het geheel.” → is dat waar?
Het is maar net hoe ik het bekijk. Ik bekijk het natuurlijk vanuit de persoon die ik geloof te zijn. En dan zie ik een maatschappij, samenleving en systeem gebaseerd op ego: (bijna) alles is voorwaardelijk en transactioneel (uitzonderingen daargelaten). Waar ik naar kijk is natuurlijk mijn eigen projectie.
Daarentegen kan ik er niet omheen dat er bijna geen verlichte mensen rondlopen – ze maken zich natuurlijk niet allemaal kenbaar, waarom zouden ze?
Dus: het ego is sterk en het is hartstikke moeilijk om jezelf ervan te ontworstelen. Het allermoeilijkste dat er is zoals Jed McKenna zegt. Zelfs moeilijker dan president van de Verenigde Staten worden. En het is niet onmogelijk; dat hebben andere moedige mannen en vrouwen laten zien.
Omdat alleen waarheid bestaat en deze absoluut, onbegrensd, ongedeeld en onveranderlijk is, concludeer ik dat er niets anders bestaat óf kan bestaan dan het geheel. En dat er geen andere macht of kracht kan bestaan dan het geheel. Hieruit concludeer ik dat het ego dus eigenlijk ook onderdeel is van het geheel en dat het geheel verantwoordelijk is voor mijn continue lijden. Ik geef het geheel de schuld dat ik nog steeds vastzit aan het ego. En daarmee val ik eigenlijk terug in mijn slachtofferrol en kies ik ervoor om de verantwoordelijkheid voor mijn lot en mijn leven buiten mijzelf te leggen. En ervoor te kiezen: ik ben slachtoffer en ik kan er niets aan doen. En dat is niet eerlijk.
Ondanks dat ik het ego geen eerlijke tegenstander vind – het ego heeft alles mee behalve de waarheid zoals Jed McKenna zo mooi zegt -, is het onredelijk en oneerlijk om het leven / het geheel hiervan volledig de schuld te geven. Om het leven / het geheel de schuld te geven van hoe ik geworden. Om het leven / het geheel volledig de schuld te geven van de man die ik geworden ben. Het leven / het geheel de schuld te geven van het slachtoffer dat ik geworden ben. Dat is niet eerlijk, omdat het leven mij ook veel heeft gegeven: ik ben geboren in Nederland. Ik heb een mooi appartement in Amsterdam. Ik heb een universitaire opleiding mogen doen. Ik ben bovengemiddeld aantrekkelijk en intelligent. En ik ben ook emotioneel verwaarloosd, seksueel misbruikt en verlaten door mijn vader. Ook dat is waar. Alleen daar kan ik niet alles en iedereen de rest van mijn leven de schuld van blijven geven. En zeker niet het leven / het geheel, want dat is ‘wat ik uiteindelijk ben’: oneindig bewustzijn. ~ lzv