18:30 – Ik heb nog ontzettend veel te doen hier thuis qua verven en inrichting, maar ik kan mijzelf niet motiveren. Ik kan zelfs een aantal leuke dingen doen zoals schilderstape verwijderen en dingen op hun plek zetten, maar ook daar heb ik geen zin in. Ik heb het gevoel dat het toch allemaal niet uitmaakt wat ik doe. Dat volgt ook uit theorie van non-dualiteit; dat er extern niets gedaan of bereikt kan worden om mij duurzaam gelukkig te maken/zijn. En zo voelt het. Er is niets wat ik nog kan doen in de wereld wat mij gelukkig zou maken (dit is ingestorte ‘valse hoop’-afweer).
Wat betekent het eigenlijk om te leven als mens/persoon?
Allereerst mijzelf in leven houden met eten, drinken, kleding en een dak boven mijn hoofd. En daar heb ik geld voor nodig. Daarnaast is er ruimte om leuke dingen te doen, activiteiten te ondernemen met familie, vrienden en/of een partner. Het is natuurlijk fijn als ik zou kunnen genieten van de dingen die ik doe op werk en de (leuke) activiteiten buiten werk, zoals uitjes, boodschappen doen, huishoudelijke taken en administratie.
En geen van de bovenstaande dingen brengt mij (nog) vreugde of blijdschap. Gisteren speelde ik een potje Catan met vrienden, maar ik zat bijna de hele middag en avond in de afweer. Een dag ervoor ben ik met mijn moeder naar Arjen Lubach gegaan in Carré waar ik min of meer hetzelfde heb ervaren. Ik ervaar meestal geen binnenwereld met emoties, gevoelens en sensaties. In plaats daarvan ervaar ik meestal spanning, stress en heel veel ongemak. Ik beleef geen ervaringen, maar ervaar verschillende variaties van lichamelijke spanning en stress. Dat is hoe mijn leven er meestal uitziet, met hier en daar een uitzondering.
Voor mij is leven vooral het ervaren van verschillende variaties van lichamelijke spanning en stress, waarbij ogenschijnlijk leuke ervaringen vaak ook een enorme struggle voor mij zijn. Daar is de afgelopen 10-15 jaar niet zo heel veel in veranderd.
Ben ik dood vanbinnen? Nee. Ben ik emotioneel levend vanbinnen? Ook niet.
Ik wil niet leven, maar ik wil ook niet dood
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Ik wil niet leven, maar ik wil ook niet dood. Ik heb het gevoel dat het leven mij al zo veel en zo vaak pijn heeft gedaan dat ik de wil heb verloren om verder te leven. Om het leven in mijzelf weer toe te laten en mijn leven weer op te pakken. Ik voel me door het leven gebroken en vanbinnen kapot gemaakt. Mijn levenslust is weg, mijn wil is gebroken en mijn emotionele wereld is een puinhoop. Ik voel me constant verdrietig, gebroken en een slachtoffer van anderen en het leven zelf. Wat ik voel is een gevoel van verlatenheid, onverschilligheid en verslagenheid.
Ik voel mij in mijn kern pijn gedaan door het leven. Ik voel mij in mijn kern pijn gedaan door mijn vader en moeder. Ik voel mij in mijn kern pijn gedaan door Jack (die mij seksueel misbruikt heeft). Ik voel mij verslagen door deze mensen. Mijn weerbaarheid was altijd vrij goed, omdat ik makkelijk nieuwe afweermechanismen creëerde om met lastige situaties om te gaan. Veerkracht daarentegen heb ik nooit ontwikkeld, omdat emoties en gevoelens die werden ervaren in lastige situaties niet besproken en geuit werden in ons gezin. Daarom kon ik eigenlijk niet herstellen van de moeilijke en uitdagende ervaringen die ik opdeed in het leven. Het enige wat ik deed is onbewust meer en complexere afweermechanismen ontwikkelen, waarmee ik de mate en complexiteit van zelfafwijzing bij elke negatieve ervaring groter maakte. Een ongewenst bijeffect was dat ik zelfsaboterende mechanismen begon te ontwikkelen en ik op ramkoers was voor nog meer destructieve ervaringen waarbij ik nog meer in de knel kwam te zitten (seksueel misbruik).
Schuldgevoel vreet mij vanbinnen op
Alle belangrijke gebeurtenissen in het leven van een mens moeten emotioneel onder ogen worden gekomen om tot heelheid te komen. Dat is mijn persoonlijke ervaring. En wat ik niet onder ogen durf te komen, dat is hetgeen dat mij vanbinnen opvreet. Schuldgevoel vreet mij vanbinnen op. Het doet pijn in de kern van mijn wezen dat mijn vader mij verlaten heeft, en daarom wil ik niet meer leven. Ik geef mijzelf de schuld van het feit dat hij is weggegaan en dat gevoel valt me heel erg zwaar. Ik ga eronder gebukt en ik voel dat ik eigenlijk niet verder kan met mijn leven totdat ik mijzelf daarvan heb verlost.
Ik geloof dat het mijn schuld is dat mijn vader mij heeft verlaten, omdat ik mijzelf haat voor het feit dat hij is weggegaan. Ik geloof dat het mijn schuld is dat mijn vader mij heeft verlaten, omdat ik papa boos heb gemaakt. En ik geloof dat ik papa boos heb gemaakt, omdat hij mij heeft verlaten (een vicieuze cirkelredenering = afweer).
Mijzelf de schuld geven is een afweer- en controlemechanisme om om te gaan met – in dit geval – het verlies van mijn vader waar ik heel veel van hield. Het ego gelooft dat het de emotionele energie niet aankan als gevolg van het verliezen van vader en probeert die ervaring vervolgens te verdringen en te ontkennen door zichzelf (mij) de schuld te geven. Waarom lukt het mij niet om het schuldgeven richting mijzelf los te laten? Geloof ik dat ik het emotionele verlies van mijn vader niet aankan?
Het verlaten zijn door mijn vader is nog steeds zichtbaar in mijn leven
Ik mis mijn vader zo verschrikkelijk dat ik door mijzelf de schuld te geven, ik daar niet de hele dag door mee geconfronteerd word (en dat dus niet hoef te voelen). Ik ga gebukt onder een enorme last die ik probeer te verdringen en te ontkennen. En dat is het verlies van mijn vader waar ik zielsveel van houd. Het verlaten van mijn vader heeft mij emotioneel gebroken. De pijn van onze breuk is tot op de dag van vandaag voelbaar voor mij en zichtbaar in mijn leven (als je weet waar je naar moet kijken). ~ lzv