Het onderbewuste is bepalend bij het loslaten van trauma - GEARCHIVEERD

Leestijd: 3 minuten

10:00 – Ik merk dat ik helemaal vastzit, maar dan ook echt helemaal. De fysieke spanning in mijn lijf is sinds eergisteren echt extreem nadat ik – via de theorie van de drie archetypes van het slachtoffer, de saboteur en de prostituee – erachter ben gekomen dat ik nog onwijs in de afweer zit (voornamelijk slachtofferrol).

Ik zie dat ik nog echt flink wat blokkerende gedachte- en gedragspatronen los te laten heb, want godverdomme, wat ben ik mijzelf constant aan het saboteren.

  • Ik ben mij overbewust van mijzelf.
  • Op onbewust niveau lijk ik elke vorm van gedrag te oordelen (toelaatbaar of niet) en veroordelen.
  • Ik geloof niet in mijzelf en mijn kunnen.
  • Ik ken de ervaring van mijzelf laten gaan/loslaten in het moment niet echt.
  • Ik heb weinig/geen plezier in het leven.
  • Ik geloof constant dat ik het leven niet aankan.
  • Ik geloof dat ik het niet alleen (aan)kan.
  • Ik geloof dat ik het niet kan.
  • Ik zit extreem in mijn hoofd en voel mijn lichaam niet echt (ik neem het meer waar vanuit mijn hoofd).
  • Ik heb enorm veel schilfers op mijn hoofdhuid sinds gisteren, omdat ik zo extreem in mijn hoofd zit.

Ik wil het leven niet loslaten, maar tegelijkertijd probeer ik mijzelf in mijn hoofd te verschuilen? Ik probeer mij terug te trekken uit/in het leven?

En als klap op de vuurpijl heb ik dus die constante extreme spanning. Natuurlijk wordt er gezegd dat ik die moet accepteren, ademhalen, blabla., maar niets helpt. Op onbewust niveau blijf ik gewoon extreem vechten. Ik blijf  ergens aan vasthouden waar ik mij niet bewust van ben, ik zou niet weten wat het anders zou kunnen zijn?

  • Ik wil niet gaan staan voor wie ik ben.
  • Ik wil mijzelf niet accepteren door het loslaten van mijzelf.
  • Ik ben zo verschrikkelijk bang → ik weet alleen niet waarvoor?
  • Ik wil niet leven zonder controle (ik ben bang).
  • Ik wil het idee dat ik besta in een echte wereld niet loslaten.
  • Ik mag niet bestaan.
  • Ik ben niet bereid om de ultieme prijs te betalen voor vrijheid, dat is de dood.
  • Ik mag niet zeggen wat ik werkelijk vind/denk.
  • Ik mag niet bang zijn????
  • Ik mag niet laten zien dat ik verschrikkelijk bang ben.
  • Ik mag niet laten zien dat ik verschrikkelijk bang ben voor de dood.

Wat durf ik nou niet in de wereld?

  • Te vertrouwen op mijzelf → vertrouwen op mijn intuïtie.
  • Ik durf de angst in mijzelf niet los te laten.

Al deze overtuigingen ben ik mij het afgelopen half uur meditatief bewust van geworden. Deze overtuigingen ‘leven’ dus in mijn onderbewuste en zorgden voor extreem veel fysieke spanning omdat ik mij er niet bewust van was. Nu ik dat wel ben is dat lichamelijke spanning flink gezakt.

Dat hele ‘accepteren hoe je je voelt’ idee is een mooi uitgangspunt, maar mijn werkelijkheid wordt niet alleen maar gevormd door gedachten die in bewustzijn voorbij komen (die ik dan kan bestempelen als ‘angst voor de dood’). De realiteit is dat het onderbewuste nog steeds voor een groot gedeelte mijn ervaring en werkelijkheid bepaalt. Door bewust te worden van wat er in mijn onderbewuste ‘leeft’ kan ik de afweren herkennen en direct doorzien als onwaar.

Het punt wat ik hier eigenlijk wil maken is dat de rol van het onderbewuste ontzettend onderschat word in het loslaten van het verleden. Natuurlijk kan ik in theorie de conclusie trekken ‘er is niets mis met mij’ en ‘ik ben niet gebroken’, maar als er 100 negatieve kernovertuigingen in mijn onderbewuste ‘leven’ waarvan ik mij niet bewust ben (en ik die dus geloof), dan zal dat mijn constante werkelijkheid en ervaring – juist op afweerniveau – bepalen. De twee bovenstaande wijsheden zijn een mooi vertrekpunt voor mensen die getraumatiseerd of beschadigd zijn, maar zijn slechts het begin van een vaak lange zoektocht.

Het onderbewuste is vele malen krachtiger en ‘machtiger’ dan wij mensen onszelf voorhouden. En is dan ook veel meer bepalend voor ons huidige ervaring dan wij denken (lees: ons bewust van zijn). ‘Het slimme onbewuste’ van Ap Dijksterhuis en ‘Thinking fast and slow’ van Daniel Kahneman zijn twee boeken die hier dieper op ingaan. ~ lzv