00:30 – Ik zit de hele dag al zo verschrikkelijk in mijn hoofd; ik word er echt gek van (wat natuurlijk een uiting is van non-acceptatie 😆 ) Accepteren en ‘niet-doen’ vind ik erg lastig, omdat ‘niet-doen’ gelijk staat aan ophouden met proberen een oplossing te verzinnen voor de blokkade/het conflict dat ik in mijzelf ervaar (= ‘valse hoop’-afweer). ‘Doen’ is dus gewoon constant (be)denken en gedachtepatronen volgen; een gebeld zonder einde dus 😉 Dus wat zit hier nou achter? Waar ben ik nou zo bang voor?
Ik/ego vertrouw mijzelf niet. De strijd met mijzelf blijft maar doorgaan → is dat wie ik ben? Nee, want de waarheid is dat er niets bestaat buiten het geheel. En er is niets dat het geheel niet is. Hieruit volgt dat het geheel absoluut, onbegrensd, ongedeeld en onveranderlijk is. En dat het niet in strijd kan zijn met zichzelf (daar is ’twee’ voor nodig). En dat het dus ook zichzelf niet kan afwijzen en agressief kan zijn richting zichzelf (een ervaring die ik heel sterk heb vandaag). Wat het ook is/ervaart → ‘ik’ ben het niet.
Ik wil de strijd opgeven 😆
Ik merk dat ik constant wil vluchten – op dit moment slapen – zodat ik niet bewust hoef te voelen/lijden wat ik hiernu ervaar (= ‘valse hoop’-afweer).
Ik merk dat ik geloof dat ik accepteren lastig vind. En dat ik zelfs ergens geloof dat accepteren niet te doen is en te moeilijk is. En dat ik wil opgeven (hoe dan?) → is dat waar? De waarheid is dat er alleen het geheel bestaat. En voor non-acceptatie is er ’twee’ en afwijzing nodig → is dat wie ik ben? Nee.
Ik/ego wil opgeven → wat wil ik opgeven? Waar wil ik mee stoppen? Met de strijd. Wat probeer ik/ego met de strijd te bereiken? Rust, vrede en acceptatie vinden → is dat überhaupt mogelijk? Nee. Is dit wie ik ben? Nee, want ‘ik’ hoef niets te doen om rust, vrede en acceptatie te vinden; het is de aard van het geheel. Datgene wat rust, vrede en acceptatie zoekt heeft niets met ‘mij’ te maken.
De weg naar Verlichting is één groot mijnenveld
Het ego/het denken is zo verschrikkelijk sterk is mijn ervaring. Als er op een bepaald moment acceptatie is, dan geloof ik/ego zo snel weer in een nieuwe illusie en begint het spel weer opnieuw. Ik weet dat het te doen is, ik weet dat het realiseren van de waarheid mogelijk is; ik weet dat de realiteit en ‘mijzelf’ accepteren mogelijk is, maar de weg ernaartoe is een enorm veld bezaaid met ontzettend veel mijnen (lees: valkuilen). En het opgeven van mijzelf als persoon blijkt lastiger dan ik dacht, juist nu ik mij de laatste maanden best wel goed voel. Het is makkelijk om het ego/de persoon op te geven als je je slecht, depressief of ellendig voelt, maar…
Het laatste deel van de vorige alinea klopt niet merk ik. Ik voel mij goed, maar door de identificatie en de strijd om (een deel van) mijzelf als persoon los te laten, voel ik mij juist slecht, gespannen en gestrest (wat dus de juiste motivatie zou moeten zijn om los te laten → niet dus).
Ik vertrouw mijzelf niet
Ik zou kunnen zeggen dat ik mijzelf niet vertrouw → is dat waar? Het is natuurlijk het ego dat zichzelf niet vertrouwt op basis van oude – vaak emotioneel pijnlijke – ervaringen, maar daarmee los ik het probleem niet op. Wat mij duidelijk is, is dat ik hiernu geen bewijs heb voor ‘mijzelf niet vertrouwen’. Immers, als ik de controle loslaat en hiernu accepteer hoe ik mij voel, dan ben ik een leuk, vrolijke, zachte, vriendelijke, grappige, aanwezige vent/man. En toch wil ik daar telkens van weg (uit die staat van zijn). De neiging is om weer een reden/oorzaak te zoeken, maar die is er natuurlijk niet (dan zit ik weer vast in een vicieuze cirkel); het is gewoon een kwestie van doorzetten, blijven proberen, mijzelf en mijn gevoelens uiten (op papier).
Nog los van het feit wat je allemaal loslaat (als delen van je persoonlijkheid) op weg naar Verlichting, ik ervaar het hele proces vooral verschrikkelijk zwaar op fysiek gebied. Het is een zwaarte die zowel heel intens als intiem is. En alleen te dragen is als het gevecht (tijdelijk) stopt en gedragen wordt in Liefde/acceptatie. De kunst is, zoals Edwin zo mooi samenvatte na een uur telefoneren afgelopen weekend, mijn lijden (leren) accepteren. ~ lzv