9:30 – Ik voel, ervaar en merk dat ik vastzit aan het denken. Ik concludeer: “ik geloof nog gedachten en overtuigingen, maar ik weet niet precies welke.” Vervolgens concludeer ik: “ik begrijp de manier waarop het denken werkt en functioneert (nog) niet, dus ik moet alles weer van voor af aan onderzoeken. Te beginnen met: wat is een gedachte?”
Wat ik ervaar is dat elke keer op het moment dat er een ‘opening’ ontstaat in mijn werkelijkheid, ik vliegensvlug het ‘gat’ weer dicht met doen en ‘valse hoop’-afweer. En vervolgens geloof ik “ik ben (weer) gehecht aan het denken, dus ik doorzie en begrijp (nog) niet wat ik geloof”, wat ik dan weer als motivatie gebruik om te geloven dat ik a) alles weer vanaf het begin opnieuw moet onderzoeken en b) vooral héél uitgebreid moet onderzoeken (want stel dat ik iets vergeet = ‘angst om te falen’-afweer).
De waarheid is dat er op intellectueel niets te weten, niets te verklaren en niets te begrijpen is. Er is niets. Er is geen probleem. En alles is goed.
Het ego/het denken probeert zijn eigen gedachtenconstructies en gehechtheden te begrijpen, waardoor ik – als ik erin meega – er juist helemaal niets van begrijp. Ik blijf maar vastzitten in mijn hoofd en veel spanning en stress ervaren.
De waarheid is ook dat ik de situatie waarin ik zit ook nog niet begrijp, want anders zou ik de gehechtheid aan het ego/het denken hebben doorzien en accepteren hoe ik mij hiernu voel. En dat doe ik niet. Ik blijf mijzelf een rad voor de ogen draaien en mijzelf voor de gek houden. ~ lzv
Is alles al goed? Hoe weet je dat dan? Of is dat slechts een gedachte om het ego gerust te stellen? Weet je waarom je (hier) bent? Weet je wie of wat je bent? En: is het echt belangrijk om dat allemaal te weten? Wat zijn je vroegste herinneringen? Zijn dat per definitie herinneringen van het ego? Of zijn er ook nog herinneringen van vóór het ontstaan van het ego? Enfin, ik heb zelf één keer een staat van totale blizz ervaren, althans, ik vermoed dat ik toen wel in de buurt kwam van die ’totaliteit’. Dat voelde wel goed. Dat is alles wat ik er nog van weet; nu ploeter ik maar weer voort in het dagelijks leven… 😉 P.S. Erg vermakelijk om je blog te lezen.
Deze post vind ik erg mooi. Mooi, omdat iets wat zo simpel lijkt dus tegelijk ontzettend moeilijk kan zijn om te zien, ook al bevindt het zich recht voor je neus :-).
Je schrijft deze post als uiting om bewust te zijn van het feit hoe je blijft geloven dat je iets moet doorzien of begrijpen om een “goed gevoel te creëren/van je spanningen af te komen”. Dat deze overtuiging een afweer is van valse hoop waarin je vast blijft zitten. Een vicieuze cirkel. (van het ego/denken die vast zit in een paradox)
Ik moet iets doorzien/begrijpen -> valse hoop -> terug naar voelen -> ik voel spanning -> terug in denken -> ik moet iets doorzien/begrijpen -> terug naar voelen -> ik voel spanning -> etc. etc. etc. eeuwige vicieuze cirkel.
Je schrijft en denkt te weten dat de waarheid is, dat er niks te begrijpen is , er geen probleem is. Je concludeert geheel terrecht dat je alleen jezelf/ego probeert te begrijpen , waardoor je vast blijft houden aan je spanningen. Je voedt de vicieuze cirkel en dus het egomechanisme/spanningen.
De slotalinea is echt het mooie vuurwerk van deze post. Een directe uiting van de paradox waar je in vast zit. Het is namelijk gelijk een nieuwe start van diezelfde vicieuze cirkel waar je in vastzit en probeert te ontrafelen. Welke je dan bestempeld als “waarheid”. Schitterend 🙂 Je conclusie over wat de waarheid is, is dus in werkelijkheid slechts weer het begin van een nieuwe vicieuze cirkel. (iets wat je vaker doet).
Je schrijft eerst de waarheid dat er niks mis is, om daarna af te sluiten dat de waarheid is, dat er wel iets mis is. Immers je accepteert niet hoe je je voelt.
-> Is dat waar ?
Ik moet mij accepteren zoals ik mij voel, dan zal alles goed zijn/komen -> valse hoop afweer. -> Ik moet iets doorzien en/of begrijpen zodat ik kan accepteren zoals ik mij voel -> valse hoop afweer -> start van nieuwe vicieuze cirkel.
De kernovertuiging is dus: “ik kan mij niet accepteren zoals ik mij voel” en “ik moet iets doorzien en/of begrijpen”. Welke je beide ziet als waarheid, maar beide slechts afweer zijn van valse hoop. Voor jou een excuus/bevestiging in je geloof dat er nu wat mis is.
Je zegt de waarheid te weten dat er nu geen probleem is, er nu niks mis is. Maar koppelt deze waarheid aan een bepaald gevoel. Met andere woorden; die statement kan volgens jou pas waar zijn als je ook voelt dat er geen probleem is, dat je voelt dat er niks mis is.
Je gelooft dus dat je gevoelens de waarheid bepalen.
Een overtuiging die ervoor zorgt dat je de realiteit van wat je voelt constant afwijst. Ervoor zorgt dat je je niet kan accepteren hoe je je voelt.
Dit omdat je gelooft iets te weten, te begrijpen hoe iets werkt :-). Namelijk dat hoe je je voelt bepaalt of iets waar is.
De paradox (vicieuze cirkel) waar je dus in vastzit is wat dat betreft niet moeilijk haha. Je bent namelijk niet in staat te begrijpen dat er geen probleem is, dat er nu niks mis is. Je bent niet in staat te doorzien dat je gevoelens(/spanningen) niet de waarheid zijn. (-> een illusie/leugen)
Je probeert zo hard iets te begrijpen, iets te doorzien zodat er geen probleem meer zal zijn, er niks meer mis zal zijn. Maar helaas ben je niet in staat te begrijpen, te doorzien, dat alles al goed is. Dat er nu al geen probleem is. Ondanks hoe je je voelt. Wat je voelt is namelijk helemaal geen probleem :-), ook al voelt dat wel zo.