10:30 – Ik ben de hele ochtend al onrustig en merk dat ik moeilijk de realiteit kan accepteren. Ik voel ‘mijzelf’ niet, wat natuurlijk een vreemde uitspraak is. Immers, mijn ego heeft het Zelf (op gevoelsniveau) altijd extreem afgewezen op basis van de de heftige, traumatische ervaringen in het verleden. Ik kan nog steeds lastig voelen, meer dan vier jaar nadat ik met dit proces ben begonnen.
Het ego kan niet voelen, omdat voelen een vermogen is waarbij de beweging van energie geaccepteerd dient te worden. Het ego kan alleen afwijzen, oordelen, veroordelen, vasthouden, etc. Zodra er identificatie optreedt met – in mijn geval vaak spanning, stress, pijn – zit ik vast in een vicieuze cirkel van non-acceptatie. Een heel hardnekkig patroon.
Wat ik merk is dat als ik een sigaret rook, ik meer kan zakken en dus beter kan voelen. Er lijkt iets weg te vallen en ik kom (gedeeltelijk) uit mijn hoofd. Ik vind roken eigenlijk vies en ik ervaar dat ik het alleen doe als ik a) mij ongemakkelijk voel en b) als ik niet uit mijn hoofd kan komen.
Ik geloof dat ik roken nodig heb om te kunnen voelen → is dat waar?
Onzin natuurlijk, omdat dit veronderstelt dat er iets nodig zou zijn om de realiteit te accepteren. De waarheid is dat er niets is/bestaat en dat er voorwaarden bestaan waaronder iets wel kan zijn/bestaan (‘er is voelen’ bewust ervaren). Onzin.
Wat ik zojuist merkte – tijdens het roken van de sigaret – is dat ik bang ben om de realiteit te accepteren. En dat is in alle eerlijkheid wel waar ik nu ben in het proces. Angst voor ???
- Angst om mijzelf te zijn?
- Angst voor afwijzing?
- Angst voor het onbekende?
- Angst om de controle los te laten?
- Etc.
Ik vind het zo verschrikkelijk lastig om de energie angst te accepteren. Tegelijkertijd merk ik dat ik deze blokkade(s) ook gelijk weer wil oplossen, maar wel vanuit afweer, willen, de persoon en het ik. Oftewel: ik zit dan weer vast in een vicieuze cirkel.
Als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar dan is het wel om mijzelf als te laten zien. Om werkelijk te zeggen wat ik vind. Om werkelijk te zeggen wat ik voel en ervaar. Om werkelijk voor mijzelf op te komen. Om mijzelf op een niet-ontkennende, niet-afwijzende, niet-afwerende, niet-angstige manier te laten zien aan anderen en in de wereld, waarbij ik de oude gedachte- en gedragspatronen (= afweren) loslaat en daarmee de blokkade stapje voor stapje op gevoelsniveau oplos. De neiging is altijd weer om het op intellectueel niveau te willen onderzoeken, proberen te doorzien en op te willen lossen. Soms is dat nodig, maar veel vaker ook niet. Het leven leven, daar gaat het om. Ook al is dat beangstigend, onzeker en regelmatig stressvol. Het is vaak niet leuk, maar ik probeer er wel wat van te maken. ~ lzv