Ik ben radeloos en ten einde raad - GEARCHIVEERD

Leestijd: 2 minuten

20:30 – Ik zit nog steeds heel erg in mijn hoofd. En ik weet eigenlijk niet hoe ik eruit moet komen. Eigenlijk heb ik de hoop opgegeven dat het mij nog gaat lukken om het hele seksueel misbruiktrauma achter mij te laten. Ik merk dat ik er niet meer uitkom. Ik ben radeloos en ten einde raad. Vanbinnen ben ik levenloos en probeer ik woorden te geven aan wat ik ervaar hiernu. Het is een enorme ravage die ik in mijzelf aantref, waar ik op intellectueel niveau werkelijk niets van begrijp. Ik kan met woorden niet overbrengen wat ik ervaar. Ik ben vanbinnen gesloopt en helemaal verwoest door Jack, mijn toenmalige pedofiel die mij op dertienjarige leeftijd voor het eerst misbruikte. Alles is kapot in mijzelf. Ik herken niets meer van hoe ik mij herinner hoe ik ooit was als kind. Alles is weggevaagd en onherkenbaar voor mijzelf. Ik weet niet meer wie ik ben. Er is alleen maar die verschrikkelijke pijn van god waar ben ik gebleven?

Ik voel mij gekwetst en gebroken in mijzelf. Ik voel mij ontheemd en verlaten door alles en iedereen die betekenis voor mij had. Kortom, ik voel mij eenzaam en alleen. Ik voel mij als een kind zonder ouders, zonder bescherming, zonder huis dat constant blootgesteld wordt aan pedofiele dreiging en gevaar. Alsof ik voor het eerst geboren ben en mij de rauwe werkelijkheid eigen moet maken en direct geconfronteerd word met één van de grootste dreigingen waar je als kind/mens mee te maken kan krijgen in je leven: een behoeftige pedofiel die nergens voor terugdeinst en geen enkele grens respecteert.

Ik hoop dat ik de komende weken een aantal mooie stappen kan maken op weg naar eenwording en heelheid in mijzelf. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er weinig vertrouwen in heb dat dit nog goedkomt. Te meer omdat ik al zo lang bezig ben en daardoor eigenlijk alle hoop op ‘verlossing’ van het trauma ben verloren. Desalniettemin zal ik mijn beste beetje voor zetten en het alsnog proberen op te lossen. ~ lzv

Een reactie op “Ik ben radeloos en ten einde raad - GEARCHIVEERD

  1. Ben net op je website gekomen door het Helleman artikel en zo in dit verhaal van je gerold. Allereerst wil ik je laten weten dat ik je pijn en plek waarin je “vast” lijkt te zitten herken en volledig begrijp. Het totaal niet meer weten, gegrepen en vast in oude pijn, waar geen uitweg uit lijkt. Maar net als alle pijn en gevoelens doen ze altijd maar 1 ding en dat is veranderen. Daarop terug komend op jou artikel over Helleman, hoef je ze dus inderdaad totaal niet serieus te nemen of meer aandacht te geven dan waar ze om vragen: dat is uit jou komen. (Dus ook niet ontkennen) Ze zitten vast in je lichaam, gevoelens en herinneringen opgeslagen in jou cellulaire geheugen. En jij bepaalt niet wat er wanneer naar buiten mag, dat doet iets anders, je kan alleen kiezen om in de weg te gaan staan als het losgemaakt wordt, of het te helpen door het te aanzien en aanvaarden voor wat het is. Het wil door jou heen los en naar buiten komen. Hoe meer afstand je soms neemt van de ego en je denken, hoe meer het monster gaat schreeuwen. Het punt van: “het niet meer weten” is naar mijn idee een prachtig moment, want het staat het dichts bij de waarheid: we hebben het nooit geweten.. we gaan het nooit weten. Het lichaam weet het, en onze manier van interpretatie en daarop gebaseerde, voorbedachte directie voor de toekomst zit in principe bijna altijd alles in de weg. Terwijl veel ons juist probeert te helpen.. Jou ook uit je lijden.

    Geen idee of dit je helpt of dat je denkt mens rot op, ik begrijp beiden reacties, maar wou het toch benoemen. En ik waardeer je manier van beredeneren en de kwetsbaarheid die je durft te delen. Liefs Jzf

Reacties zijn gesloten.