14:30 – Gisteren heb ik mijn teamleider medegedeeld dat ik geen gebruik wil maken om mijn contract per 1 november a.s. te verlengen zonder dat ik uitzicht heb op ander werk. Ik voelde, of beter gezegd ik ‘inner-wist’, dat ik ontslag moest nemen en een sprong in het diepe moest wagen. Over 12 dagen is het 1 november en ik heb geen idee wat er gaat gebeuren en wat er op mij af gaat komen. En of ik überhaupt ‘goed’ terechtkom wat betreft werkzaamheden. Aangezien er flinke krapte heerst op de arbeidsmarkt aan (goed geschoold) personeel – met mijn universitaire studie economie val ik daar volgens mij onder 😉 – hoop ik op een leuke uitdaging en dito salaris.
Maar iets anders vinden is natuurlijk niet het probleem. Ik heb altijd gezegd dat als je wil werken, dat je ook kunt werken in Nederland. Er is altijd werk, maar de meeste mensen hebben allerlei voorkeuren en voorwaarden, waardoor het lijkt alsof er geen werk is. Mijn inziens is dat voor de grootste groep mensen onzin – uitzonderingen daargelaten.
Voor mij heeft ontslag nemen zonder uitzicht hebben op ander werk een speciale betekenis, omdat deze beslissing gaat over vertrouwen op mijzelf als het Geheel-Bewustzijn. Ik heb de beslissing om ontslag te nemen gemaakt op basis van ‘inner-weten’ ondanks de angst, onzekerheid en twijfel die ik voel. En die gevoelens zijn best heftig en intens, zeker nadat ik het besluit had genomen en het met mijn teamleider had gedeeld.
Voor nu is het voor mij belangrijk om alleen te handelen als ik ‘inner-weet’ dat ik ‘moet’ handelen. Doen zonder te doen zeg maar 😉 Als ik namelijk (weer) ga handelen vanuit angst, onzekerheid, behoefte en zelfafwijzing – en als een gek een baan proberen te vinden, dan heeft deze moedige beslissing achteraf weinig effect en betekenis (gehad). Ik moet nu doorzetten en vertrouwen op mijzelf als het Geheel-Bewustzijn. Vertrouw erop dat ik ‘inner-weet’ wanneer ik in actie moet komen en wat ik (dan) moet doen. Vertrouw op mijzelf nu ik een sprong in het diepe heb gewaagd.
Het niet-te-volgen ‘inner-weten’ volgen
Wat overigens wel een probleem is, is dat ik flink in mijn hoofd ben gaan zitten sinds vanochtend. En dat resulteert weer in flinke lichamelijke spanning, stress en pijn lijden. Dus wat is nou precies het probleem? Wat is het dat ik hiernu geloof? Waar ben ik hiernu bang voor?
Ik ervaar vertrouwen dat het wel goedkomt na 31 oktober a.s. ondanks het feit dat ik nagenoeg geen spaargeld heb om het langer uit te houden dan eerste twee weken zonder baan in november. Ik kan altijd nog ongeschoold werk gaan doen begin 1 november, dus dat is niet het probleem. Geld is niet het probleem. Ik heb zelfs recht op een WW-uitkering, maar daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Ik wil werken en daar heb ik veel zin in. Dus waarom saboteer ik mijzelf dan zo enorm hiernu?
Ik accepteer niet hoe ik mij voel.
Ik geloof dat ik iets moet doen om de lichamelijke spanning en stress op te lossen = ‘valse hoop’ afweer.
Ik ken weer betekenis toe aan wat ik voel → ik geloof: ‘ik voel een probleem, er is een probleem’. Geen betekenis toekennen aan de constante extreme gevoelens van ongemakkelijkheid, onstuimigheid, onzekerheid, stress, angst en opwinding is waarschijnlijk mijn meest hardnekkige auto-reflex waarmee ik mijzelf blijf saboteren. het ego blijft betekenis toekennen aan gedachten, gevoelens, afweer, situaties, zijn werkelijkheid en probeert daarmee zichzelf betekenis te (blijven) geven en de illusie van controle in stand te houden. Allemaal afweer en illusie om vast te blijven houden aan het negatieve zelfbeeld en de zelfverzonnen werkelijkheid van het ego.
Dus: bewust zijn van het betekenis geven van het ego aan de energie(stoten) en gevoelens die ik voel. En op een consistente wijze de energie die ik voel uit proberen te drukken, mijzelf vanuit zelfacceptatie en ‘niet nodig hebben’ te manifesteren en het niet-te-volgen ‘inner-weten’ volgen, haha. Voor nu lijk ik het voor mijzelf te hebben opgelost in ieder geval 😉 ~ lzv