Ik blijf wegvluchten van ‘mijzelf’ - GEARCHIVEERD

Leestijd: < 1 minuut

23:30 – De afgelopen anderhalve week ben ik enorm hard naar mijzelf geweest. Ik realiseerde me vandaag pas dat ik mijzelf veroordeelde voor het feit dat ik op dit moment ongeschoold werk doe. Ik vind dat ik beneden ‘mijn niveau’ werk en dat gebruik ik als motivatie om te solliciteren, want natuurlijk solliciteren vanuit zelfafwijzing en angst is. En wat gebeurt er dan? Dan twijfel ik constant aan mijzelf, gedraag ik mij onzeker en word ik afgewezen als PostNL-teamleider zoals ik in dit bericht heb beschreven.

Ik merk ook dat ik weg blijf vluchten van ‘mijzelf’ → ik wil constant ergens heen, waardoor ik helemaal ‘nergens’ ben ironisch en paradoxaal genoeg. Het is zo verschrikkelijk moeilijk om te stoppen met vluchten en de realiteit en de waarheid onvoorwaardelijk te accepteren: ‘er is niets‘ of ‘er bestaat niets werkelijk’.

Het is natuurlijk het ego dat constant op de vlucht is voor de angst voor de dood → het is het ego dat constant op de vlucht is voor de waarheid dat er niets werkelijk is/bestaat → het is het ego dat gelooft dat het moeilijk is om de realiteit en de waarheid onvoorwaardelijk te accepteren.

En toch lijk ik iets over het hoofd te zien, maar wat?

  • Gedachten hebben geen betekenis.
  • Gevoelens hebben geen betekenis.
  • Afweren hebben geen betekenis.
  • Situaties hebben geen betekenis.
  • Anderen hebben geen betekenis.
  • Ik heb geen betekenis.
  • Dit proces heeft geen betekenis.
  • Het probleem dat ik lijk te voelen heeft geen betekenis.
  • Mijn leven heeft geen betekenis.

Ik ben zo’n type die de theorie door en door snapt, maar het op de één of andere manier klaarspeelt om deze niet toe te passen. En dat keer op keer. Doodmoe word ik van mijzelf en mijn gedrag. Totdat ik er klaar mee ben. Hopelijk. Een keer. ~ lzv