23:00 – De afgelopen dagen heb ik emotioneel als heftig en intens ervaren. Ik heb afgelopen maandag nog een sollicitatiegesprek via video gehad om voor mijzelf duidelijk te krijgen of de functie van recruiter bij mij zou passen. Het gaat om een functie voor de maanden november en december, waarbij ik de eerste maand – zo blijkt achteraf – zes tot zeven uur per dag mensen zou moeten bellen die hebben gereageerd op de PostNL-vacatures voor de maand december. Vervolgens zou ik in de maand december inhouse bij PostNL gaan en tussen de twee tot vier teamleiders aansturen die ieder veertien productiemedewerkers onder hun hoede hebben.
Voorafgaand aan de sollicitatie was ik al angstig en onzeker omdat ik niet wist of ik wel meer dan vier uur per dag zou willen bellen. Vlak voor het gesprek kreeg ik onder de douche het volgende inzicht “vertrouw op jezelf door de onzekerheid, het onbekende en niet-weten te omarmen en dat ik in het gesprek zal ‘inner-weten’ of ik de functie moet gaan doen of juist niet”. Toen ik de recruiter expliciet vroeg hoeveel uur ik per dag zou gaan bellen, en ze mijn vraag beantwoordde met zes tot zeven uur, heb ik haar aangegeven dat ik dat echt teveel vind en dat ik de functie aan mij voorbij laat gaan. “Dan zijn we snel klaar”, reageerde ze gevat, haha.
In plaats van blij en opgelucht te zijn dat ik heb durven vertrouwen op mijzelf als het Geheel en het ‘inner-weten’, gaat het ego daarna weer twijfelen aan de gemaakte keuze (en ik ging daarin mee). Het ego begint de gemaakte keuze in twijfel te trekken en te analyseren of ik wel de ‘juiste’ keuze heb gemaakt. Ik vond het op dat moment verschrikkelijk moeilijk om daar niet in mee te gaan…
Ik wil wel PostNL-teamleider zijn in december
De daaropvolgende nacht heb ik ook weer flink lopen stressen, omdat ik niet wilde accepteren dat ik wel graag PostNL-teamleider zou willen zijn in de maand december (zonder uitzicht op iets anders daarna). Ik wilde de angst en onzekerheid die daarmee gepaard gaat niet accepteren, ondanks dat ik ‘inner-wist’ dat ik voor die baan moest gaan. Ik begon mijzelf af te vragen of ik niet voor een teamleider functie voor een langere periode zou moeten gaan – en die dus meest emotionele zekerheid oplevert. Uiteindelijk realiseerde ik mij dat het een afweermechanisme was om datgene uit de weg te gaan waarvan ik ‘inner-wist’ dat ik dat moest doen: een spong in het diepe wagen en in ieder geval voor de maand december de klus van PostNL-teamleider accepteren en gaan uitvoeren.
Gisteren heb ik de telefoon gepakt en de voicemail van de recruiter ingesproken dat ik die functie wel graag wil doen en ik heb haar gevraag hoe zij erin staat en of ze mij wil terugbellen. Tot op heden (26 uur later) overigens nog niets van haar vernomen… ~lzv