11:30 – De afgelopen maand ben ik regelmatig aan het klagen richting mijzelf dat het – in deze fase – allemaal zo vaag en moeilijk is om bewust te worden van wat ik hiernu geloof over mijzelf, anderen en/of de werkelijkheid waarin ik leef. Het frustreert me dat ik dit tot een jaar geleden niet zo was, omdat ik tot dan toe eigenlijk altijd gedachten geloofde waar ik me makkelijk bewust van kon worden. Of ze kwamen geregeld langs in bewustzijn zonder dat ik er al teveel moeite voor hoefde te doen waar ik mij hiernu mee identificeerde (en dus aan gehecht was).
Tegenwoordig gaat me bewust worden van wat ik geloof mij een stuk moeilijker af. Ik merk bijvoorbeeld aan mijn lichaam duidelijk als ik emotioneel geraakt word – vaak in de vorm van spanning en stress – en ik in de ‘primaire afweer’ zit bijvoorbeeld. Maar wat ik precies geloof en voel, dat kost me vaak enorm veel moeite om daarachter te komen. Ik ervaar identificatie met het ego dan ook als ‘vluchtiger’ en minder ’tastbaar’ en ‘grijpbaar’. Daar irriteer ik mij al een tijdje aan merk ik. En ik klaag er graag over richting mijzelf dat het allemaal zo moeilijk is… Snik snik…
Aan de andere kant is mijn geklaag en gezeur niet terecht. Ik heb het laaghangend fruit de afgelopen jaren blijkbaar (al) geplukt, en is het nu tijd om meer gefocust en met de juiste intentie aan het werk te gaan. Bovendien heeft mijn schrijven van de eerste twee alinea’s niet zoveel betekenis als ik werkelijk accepteer hoe ik mij hiernu voel. Natuurlijk kan het nog steeds lastig zijn om te bepalen wat ik precies geloof en dus moet onderzoeken om een stap te maken, maar dat staat in schril contrast als ik mij actief identificeer met het intellect/het ego – dan is het echt één grote, vage en mistige brei van geloof waarbij ik tussen de bomen het bos niet meer zie.
Desalniettemin schoot er zojuist – toen ik wandelend mijn fiets op ging halen op het station – deze schitterende passage van Jed McKenna (blz. 86-87) door mijn hoofd:
“Om vooruit te gaan, moet je er heel precies achter zien te komen wat je tegenhoudt. En wát het ook is, het bestaat eenvoudig niet; het heeft geen realiteit, geen substantie. Het is iets wat je zelf hebt geschapen, een spook dat in de schaduw van je geest op de loer ligt, een demon in de schaduw.
Je belemmeringen zijn je demonen, en je demonen leven in de schaduw. Ze leven en gedijen in het halfduister van de onwetendheid, en de enige manier om een demon om zeep te brengen is door er met volle kracht en met heel je aandacht je licht op te laten schijnen, door er – nietsontziend – naar te kijken. Ban de schaduw uit met licht, en constateer zelf dat er geen belemmeringen zijn; nooit geweest zijn ook.
Wij scheppen en voeden onze eigen demonen. Om te ontwaken moeten we ze doden. Dat is waar het proces op neerkomt: breng één demon om, zet één stap. Herhaal.” ~ Jed Mckenna in ‘Spirituele Incorrecte Verlichting’
Mijn demonen leven in de schaduw, oftewel het halfduister (en dat is van nature vaag, onduidelijk en mistig). En de enige manier om ze uit te bannen is met focus, kracht, doorzettingsvermogen en de juiste intentie. ~ lzv