- Waarnemen is altijd gericht op één object.
- De waarnemer en het waargenomen object vormen twee kanten van dezelfde medaille.
- Waarnemen is een activiteit van het intellect of het ego en is per definitie een actieve manier van leven, waarbij leven gelijkstaat aan relatief zijn en het ontkennen en NIET verwelkomen van de realiteit.
- Observeren is open van karakter en vereist passief leven, waarbij leven gelijkstaat aan absoluut Zijn en dus het onvoorwaardelijk accepteren van de realiteit.
- Er bestaat GEEN observeerder of geobserveerde omdat het een natuurlijk vermogen is van Bewustzijn.
- Observeren kan NIET geïmiteerd worden door het ego of intellect, omdat het ego of intellect altijd geneigd is te kijken naar dingen die zijn eigen voortbestaan NIET in gevaar brengen. Observeren is erop gericht om elke activiteit die de vrede, harmonie en rust van God verstoort te herkennen, te onderzoeken en te doorzien. Met andere woorden, observeren is erop gericht op de denkactiviteiten van het ego of het intellect te herkennen, te onderzoeken en te doorzien, om de gehechtheid van het ego/het intellect aan zichzelf beetje bij beetje te leren doorzien en te leren loslaten.
Wat moet ik loslaten om te kunnen observeren i.p.v. geloven te observeren (= waarnemen) ?
- Het idee dat ik iets op moet lossen? Nee.
- Het idee dat er iets verkeerd is hiernu? Nee.
- Het idee dat ik een probleem ervaar? Nee.
- Het idee dat ik iets moet doen? Bijna.
- Het idee dat ik iets moet laten gebeuren? Uit de richting.
- Het idee dat er iets moet gebeuren? Idem.
- Het idee dat er iets gedaan moet worden. → ik moet iets doen om te kunnen observeren, waardoor ik constant waarneem (in plaats van observeer).
Waarom geloof ik dat er constant iets gedaan moet worden?
- Ik geloof (en voel dus) dat ik niet mijzelf mag zijn en daarom moet ik constant iets doen om iemand anders te zijn. Nummer 1.
- Ik geloof dat ik iets moet blijven doen om niet te hoeven voelen hoe donker, duister en slecht ik mij voel. Nummer 2.
- Ik geloof dat ik iets moet blijven doen om maar niet te hoeven zijn wie ik ben: een donker, duister en kwaadaardig kind die iedereen ontzettend veel pijn kan doen en diep in hun kern kan kwetsen. Nummer 3.
- Ik geloof dat iets blijven doen belangrijk is om de controle niet te verliezen en uiteindelijk gestraft te worden voor dingen die helemaal niet mijn schuld zijn. Nummer 4.
- Ik geloof dat als ik iets blijf doen ik nooit verantwoordelijk gehouden kan worden voor wat er is gebeurd, omdat ik dan altijd kan zeggen dat ik mijn best heb gedaan. Nummer 5.
- Ik geloof dat als ik iets blijf doen dat ik dan voor altijd zal blijven bestaan. Nummer 6.
Dit zijn allemaal primaire afweer-overtuigingen uit een vorig leven die de illusie creëren dat er iets gedaan moet worden, terwijl ik in werkelijkheid alleen maar absoluut hoef te Zijn. ~ lzv