Leestijd: 3 minuten

16:30 – Als kind niet vertrouwen op mijzelf vroeger = vasthouden aan het bekende = vasthouden aan het (negatieve) zelfbeeld = kiezen voor angst, waarmee ik de angst om er niet meer te zijn (= angst voor de dood) paradoxaal genoeg uit de wegga.

De realiteit is dat ik hiernu geen oude onvervulde behoeften heb, omdat ik alles gekregen heb wat ik toen nodig had: ik leef immers hiernu en ik ben kerngezond. Een ervaring van een oude onvervulde behoefte hiernu komt voort uit één of meer overtuigingen die ik hiernu geloof – en waarschijnlijk heb opgedaan in mijn kindertijd. Bijvoorbeeld: ‘ik heb een man/vaderfiguur nodig om gezien te worden’ of ‘ik heb een man/vaderfiguur nodig om liefde te ervaren’ of ‘ik heb een man/vaderfiguur nodig om het Leven aan te kunnen’. Het gevolg is dat ik in het bijzijn van vaak zachte en iets oudere mannen een drang naar liefde, waardering en aandacht ervaar (= projectie vaderfiguur).

Wat gebeurt er met verdrongen en ontkende emotionele pijn?

Het ego van een kind heeft daarentegen oneindig veel behoeften en verlangens – net zoals dat van een volwassene, en op het moment dat deze niet vervuld worden, ervaart het kind direct emotionele pijn. Wat gebeurt er vervolgens met die emotionele pijn als er structureel niet aan de behoeften van het ego van een kind wordt voldaan? Hierbij ga ik ervan uit dat het ego van een kind zal kiezen voor verdringing en ontkenning, omdat het structureel niet voldoen aan zijn/haar behoeften (of die nou ’terecht’ zijn of niet) te pijnlijk is voor het kind om te ervaren en te verdragen.

1. De verdrongen en ontkende emotionele pijn wordt afgesplitst en toegevoegd aan het pijnlichaam (= energiebal in de buik). Deze optie acht ik het meest waarschijnlijk 🙂
2. De verdrongen en ontkende emotionele pijn wordt energetisch op de een of andere manier afgevoerd, ondanks dat de emotionele pijn niet erkend, gevoeld en ervaren werd. Deze tweede optie acht ik niet waarschijnlijk.

Bestaat er zoiets als oude pijn zonder verhaal?

Ik vroeg mij vanmiddag ook af of er zoiets bestaat als oude pijn zonder verhaal. Ik kan mij bijvoorbeeld ook een traumatische ervaring herinneren en deze hiernu opnieuw beleven (indien de samenhangende emoties/gevoelens niet zijn verdrongen, maar juist zijn erkend), maar dat is niet hetzelfde als het ervaren van oude pijn zonder verhaal → immers, de emotionele pijn wordt als gevolg van identificatie met herinneringen, beelden en gedachten (= verhaal) hiernu gecreëerd en ervaren. Ook bij deze vraag heb ik twee mogelijke antwoorden bedacht:

1. Er bestaat wel onverwerkte emotionele energie of oude pijn die niet erkend, gevoeld en geïntegreerd is → deze oude pijn is opgeslagen én onderdeel van het pijnlichaam. De oude pijnen van de belangrijkste traumatische ervaringen in mijn leven dien ik in ieder geval gedeeltelijk te hebben erkend, gevoeld en toegelaten, om uiteindelijk het pijnlichaam als geheel los te kunnen laten. Deze optie acht ik het meest waarschijnlijk 🙂
2. Er bestaat niet zoiets als onverwerkte emotionele energie of oude pijn, maar er zou oude pijn moeten bestaan in mijn lichaam-geest-systeem omdat ik dat geloof. Bijvoorbeeld: ik geloof dat ik boos/woedend moet zijn op mijn voormalige pedofiel, omdat boeken over ontwikkelingstrauma’s zeggen dat het zo is en het voor mij ook logisch klinkt – ondanks dat ik nooit boosheid of woede heb gevoeld richting mijn voormalige pedofiel. Anders gezegd: het geloof in oude pijn creëert de ervaring ervan hiernu (dat ik oude pijn zou moeten hebben en er dus naar ga zoeken). Deze optie acht ik niet waarschijnlijk, omdat ik met een enorme energiebal in mijn buik zit hiernu.

In de commentaren van mijn vorige bericht bevestigt Edwin mijn vermoeden:

“Pijnlichaam = angst = oude pijnen = onverwerkte emoties, gevoelens, pijnen en andere energieën. Het pijnlichaam wordt niet vanuit het niets nu gecreëerd. Het is een bal van angst(energie) die je vasthoud in je buikregio.”

~ lzv