19:00 – Als het ego van een baby of kindje geen liefde, aandacht, warmte en waardering van zijn ouders of opvoeders krijgt, dan trekt het ego/het denken de onware conclusie dat het waardeloos, slecht, verrot, lelijk, fout, etc. is. Dat er iets mis en verkeerd is met hem, want anders zou het wel liefde, aandacht, warmte en waardering hebben gekregen redeneert het. Zo’n ego heeft weinig tot geen eigenwaarde en voelt zich – in zijn ‘basisstaat’ – waardeloos en slecht.
Echter, het ego/het denken verzint een trucje en gelooft dat als het maar de ‘juiste’ dingen doet, naar de ‘juiste’ dingen gedraagt en handelt (= ‘valse hoop’), dat zal het wel waardevol en goed (genoeg) zijn voor liefde, aandacht, warmte en waardering van zijn ouders of opvoeders. Deze illusie van ‘valse hoop’ geeft een tijdelijk goed gevoel, waarna er weer geïnvesteerd moet worden in nieuw ‘juist’ gedrag. Het ego moet op den duur constant iets doen om zijn eigenwaarde op te krikken: alleen maar de ‘juiste’ dingen doen en zeggen, want dan ‘doe ik het goed’ redeneert het.
Zelfonderzoek en het opdoen van inzichten als ‘valse hoop’ strategie
Zelf heb ik in extreme mate last van dit afweermechanisme. Ik heb een extreem negatief zelfbeeld en geloof dat door mijn dagelijkse doelen na te streven en productief, efficiënt en effectief zijn, ik wel goed (genoeg) ben – en niet waardeloos, slecht, lelijk, verrot, fout, etc. Het enige dat mijn ego als betekenisvol en zinvol ziet is Zelfonderzoek, meditatie en het opdoen van inzichten, al het andere wordt grofweg afgedaan als tijdverspilling, betekenisloos en zinloos.
Als ik – volgens mijn ego – op een dag niet mijn dagelijkse hoeveelheid Zelfonderzoek en inzichten heb (op)gedaan, dan veroordeel, haat en geef ik mijzelf de schuld dat ik gefaald heb; ik heb mijn ingebeelde dagelijkse doelen niet behaald en dan word ik geconfronteerd met mijn eigen waardeloosheid. In het contact met anderen is dit afweermechanisme sterker dan wanneer ik alleen ben, en op het gebied van werk en ‘de liefde’ is het mechanisme meedogenloos. Dan worden alle trucs uit de kast gehaald, om te verhullen, maskeren en camoufleren – en daarmee ook in stand te houden – dat ik van binnen waardeloos, slecht, verrot, lelijk, fout, etc. ben → ik probeer dan in het extreme ‘iemand anders te zijn’ met veel lichamelijke spanning, stress, pijn en lijden als gevolg.
Ondanks dat ik flinke stappen heb gezet om mijzelf te accepteren als ik fysiek alleen ben, heb ik daar nog steeds enorm veel moeite mee in het bijzijn van anderen. Het afweermechanisme wordt vaak onbewust geactiveerd en voor ik het weet zit ik ‘er weer helemaal in’. Best frustrerend merk ik. ~ lzv