Een paar inzichten die ik vandaag heb opgedaan over het ego/het denken:
1) Het ego/het denken gelooft in een staat waarin het zich constant min of meer hetzelfde (lees: ‘normaal’) voelt, en het streeft die staat (= zijn idee van gelukkig zijn) ook voortdurend na. Op basis van die ingebeelde staat die ‘normaal’ wordt geacht, oordeelt en veroordeelt het ego/het denken hoe het zich hiernu voelt. Het ego/het denken gelooft in zijn (zelfverzonnen) relatieve waarheid en oordeelt en veroordeelt op basis daarvan hoe het zich voelt en daarmee zichzelf.
2) Het ego/het denken wil doen voorkomen alsof het de touwtjes in handen heeft en de ideeën over ‘wat te doen’ hiernu bedenkt. Op het moment dat ik ‘inner-weet’ wat te doen via bijvoorbeeld een spontane gedachte, herhaalt het ego/het denken die gedachte in ik-vorm, zodat het lijkt alsof het ego/het denken met het lumineuze idee is gekomen én de handeling in gang zet. Hilarisch.
3) Het ego/het denken probeert er toch nog regelmatig achter te komen ‘wat het moet doen’ en of het iets leuk vindt (als ik mij per ongeluk onbewust met het ego/het denken identificeer) door een gedachte of idee te denken en razendsnel de emotionele reactie waar te nemen en te interpreteren. Dit trucje heb ik blijkbaar altijd uitgehaald op momenten dat ik niet wist wat ik moest doen, en nu begint het wel heel erg op te vallen. Erg grappig om te ervaren. ~ lzv