13:00 – Onlangs heb ik de film ‘The Wife’ gezien, wat ik een zeer interessante en vermakelijke film vond om naar te kijken. Ik houd van films waarbij ik niet weer hoe ze aflopen, en deze viel zeker in de die categorie.

Voor mij is de film een mooi voorbeeld van een relatie die bestaat op basis van wederzijdse afhankelijkheid. Joan Castleman wordt gespeeld door Glenn Close, en is een vrouw die verlegen is en voortdurend bevestiging nodig heeft. Daarnaast heeft ze last van verlatingsangst, waar John Castleman (Jonathan Pryce) gedurende hun lange relatie impliciet of expliciet mee dreigt. Joan is van nature een uitmuntende schrijver, maar gelooft vanwege haar eigen verlegenheid, onzekerheid en minderwaardigheid dat ze als vrouwelijke schrijfster nooit succes zal behalen en ‘gezien zal worden’ door de door mannen gedomineerde uitgeefwereld. John daarentegen is geen goede schrijver, ondanks dat hij het wel graag zou willen zijn om daarmee roem, status en succes te vergaren.

Om ervoor te zorgen dat het ego van Joan Castleman krijgt wat het denkt nodig te hebben – de zekerheid dat John bij haar blijft -, besluit ze het werk van John gedurende hun relatie telkens grondig te redigeren of zijn werk zelfs helemaal te schrijven. Joan zorgt er zo voor dat ze niet verlaten wordt en John wordt zeer succesvol als schrijver, wat hem uiteindelijk de Nobelprijs voor de literatuur oplevert. Tijdens zijn toespraken en interviews in Stockholm strijkt hij alle eer op en zegt hij zelfs meerdere malen dat zijn vrouw niet schrijft. De manier waarop hij zich gedraagt in de film zegt mij dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis of iets dergelijks.

Na inmenging van biografisch schrijver Nathaniel Bone (Christian Slater) besluit Joan op de avond van de Nobelprijs uitreiking dat genoeg heeft van de vernedering, het voortdurend in de schaduw staan en het verzorgen van haar man (ze noemt zichzelf overigens een ‘kingmaker’); Joan besluit bij John weg te gaan. Precies op dat moment belt hun dochter vanuit de V.S. met het goede nieuws dat ze bevallen is van een jongetje, en Joan valt terug in haar oude gedragspatroon en besluit bij John te blijven. Even later krijgt John een hartaanval en sterft ter plekke.

In de film wordt Joan neergezet als een sterke vrouw die haar man ondersteunt op zijn weg naar succes. Wat ik zie is een echtpaar die elkaar wederzijds afhankelijk zijn en elkaar gebruiken om hun fragiele identiteit in stand te houden → beiden geloven op hun eigen manier dat ze niet zelfstandig en onafhankelijk gelukkig kunnen zijn. Eigenlijk is het een heel triest verhaal, en juist op het moment dat ik dacht van nu komt Joan voor zichzelf op, valt ze toch weer terug in haar oude gedragspatroon.

In het vliegtuig, op de weg terug van Stockholm naar de V.S., maakt Joan aan Nathaniel Bone nog even duidelijk dat hij een biografie over John Castleman mag schrijven, maar als hij één woord over zijn theorie dat Joan de werkelijke schrijfster (ghostwriter) is van de boeken van haar man, dan zal ze hem voor het gerecht slepen – ook al klopt de theorie van Nathaniel. Vervolgens kijkt ze zelfvoldaan voor zich uit als ze hem dat heeft medegedeeld, maar voor mij is het het dieptepunt van de film. Zelfs als haar man is gestorven, weigert ze op te komen voor zichzelf en te laten zien wie ze werkelijk is. Ik zou ook kunnen zeggen dat het getuigt van liefde voor haar overleden man om hun geheim te bewaren, maar niks wijst er verder op dat ze ook maar op de een of andere manier laat blijken dat ze zichzelf serieus neemt en werkelijk ziet (staan). Ze mag zichzelf dan een ‘kingmaker’ noemen, ze blijft weigeren om haar eigen troon te bestijgen, omdat ze vast blijft houden aan haar eigen minderwaardigheid. Je hele leven wijden aan een ander is voor mij hetzelfde als je eigen leven weggooien als een oude vaatdoek, omdat je gewoon te bang bent om op je eigen benen staan. Triest. ~ lzv