Het glas is vaak/altijd half leeg bij mij - GEARCHIVEERD

Leestijd: 2 minuten

21:30 – Ik begin langzaam door te krijgen hoe vaak ik gedurende een dag mijzelf veroordeel, afwijs, straf en zeg dat ik iets niet verdiend heb. Ik begin eindelijk door te krijgen hoe ik mijn negatieve zelfbeeld telkens nieuw leven in blaas en in stand houd. Ik begin eindelijk door te krijgen dat streven naar perfectie keiharde zelfveroordeling is, waarmee ik mijzelf elke keer kapot maak en ten gronde richt. Het gedachtepatroon waarmee ik mijzelf veroordeel, afwijs, straf en zeg dat ik iets niet verdien is zo vanzelfsprekend en gewoon, dat ik mij nog niet volledig bewust ben van wanneer ik het allemaal doe en hoe vaak ik het doe.

Als ik een moeilijke en lastige situatie ben aangegaan, dan kijk ik in eerste instantie meestal niet naar wat mij is gelukt en wat ik heb gerealiseerd. Nee, ik kijk naar wat ik beter had kunnen en moeten doen; ik eis het allerhoogste en maximale van mijzelf, pas dan is het goed → pas dan ben ik goed genoeg, waardoor ik met een chronische ontevredenheid en gevoel van ongelukkig zijn rondloop. Niet zo heel gek natuurlijk.

Het glas is vaak/altijd half leeg bij mij, omdat het simpelweg nooit goed genoeg is wat ikzelf of een ander doet. Volgens het denken kan het altijd beter, wat heel logisch en waarschijnlijk klinkt, maar toch is het niet waar. Ik vind dit een hele lastige illusie om te doorzien, omdat het denken (= ikzelf) mij naderhand altijd meerdere opties heeft wat ik in theorie beter had kunnen doen = zelfveroordeling en afweermechanisme ‘valse macht’.

Om te kunnen leren moet ik fouten maken, alleen betrek ik de waargenomen fouten op mijzelf en maak ik het persoonlijk → ik gebruik de fouten als ‘bewijs’ voor mijn ‘primaire afweer’ overtuigingen en negatieve zelfbeeld, om ze daarmee in stand te houden. Het is een vicieuze cirkel die zelfdestructief is en waar moeilijk uit te komen is merk ik. Ik ben in ieder geval druk bezig met zelfonderzoek en te leren leren vanuit Liefde in plaats van angst 🙂 ~ lzv