19:00 – Ik had al een flink stuk van dit bericht geschreven, maar ik heb zojuist alles gewist. Ik merk dat ik zo klaar ben met de manier waarop – voornamelijk gericht op anderen – ik schrijf. Ik wil voor mijzelf schrijven en niet één of ander verhaal vertellen omdat ik geloof dat ik een lezerspubliek heb en überhaupt iemand dit bericht zal lezen. Ik wil nog steeds zo graag waardering en belangrijk zijn via mijn berichten, terwijl het geen ene reet uitmaakt wat ik schrijf en of iemand het ooit zal lezen. Ik verdien er geen geld mee en het levert me niets anders op dan lichamelijke spanning en een zelfbeeld dat ik belangrijk ben en gewaardeerd wordt – althans dat doe ik mijzelf geloven.
Ik heb besloten om alle overbodige en niet-relevante informatie uit berichten te schrappen vanaf nu. Ik ga het in ieder geval consequent proberen uit te voeren en het mijzelf leren. Ik wil berichten schrijven voor én door mijzelf, en niet één of ander slap aftreksel met een heel lulverhaal. Daar word ik niet blij van.
Ik wil aardig en leuk gevonden worden
Gisteravond heb ik anderhalf uur oud en nieuw gevierd bij mijn buurman en zijn zes onbekende vrienden. Ik had mijzelf voorgenomen om alleen oud en nieuw te vieren om zoveel mogelijk drukte, lawaai en prikkels te vermijden – het vuurwerk was al genoeg de afgelopen paar dagen, maar mijn buurman had mij een paar uur ervoor uitgenodigd om langs te komen. Ik vond het best gezellig en ben mij nog bewuster geworden van een aantal zaken:
- Ik probeer nog steeds iemand anders te zijn bij andere mensen. Vooral bij nieuwe mensen heb ik die neiging en ga ik bijvoorbeeld extraverter proberen te zijn, proberen te lachen als anderen lachen, proberen dingen te zeggen als ik stil wil zijn, leuk en aardig proberen te doen, etc.
- Ik sluit mijzelf af voor anderen, voor mijn hart en voor de Liefde in mijzelf als ik iemand anders probeer te zijn.
- Als ik iemand anders probeer te zijn ben ik gevoeliger voor zintuiglijke prikkels als geluid en licht. Het lijkt erop dat het hebben van een ‘stevige basis’ in mijzelf mij minder vatbaar maakt voor externe prikkels.
- Ik kan alleen mijzelf zijn als ik mijn stilheid, saaiheid, introversie onvoorwaardelijk accepteer. Vanuit die staat van Zijn kan er wat nieuws ontstaan.
Ik pas me dus nog steeds ontzettend aan andere mensen aan en ik houd nog steeds rekening met ze vanuit angst. Die neiging tot aanpassing en rekening houden met lijkt diep in mijn ego-DNA te zijn gegraveerd. Ondanks dat ik zeg dat het mij geen reet uitmaakt wat anderen van mij vinden, gedraag ik mij in het bijzijn van anderen niet zo. Natuurlijk vind het ik het fijn als mensen mij aardig en leuk vinden, maar ik heb bijvoorbeeld ook twee buren in de straat die minder positief over mij zijn en mij zelfs mijden. Dat boeit me ook niet zoveel. Blijkbaar zit het aardig en leuk gevonden willen worden meer in het persoonlijke contact hiernu.
Aan de andere kant heb ik er ook geen moeite mee om bijvoorbeeld lomp of bot te zijn, wat ook weer een vorm van controle is waar ik identiteit uithaal. Het zit m dus duidelijk in het durven ervaren van het onbekende en het ‘niets’ in het bijzijn van anderen en onvoorwaardelijk accepteren wat er uit mij komt. Als ik dat durf dan ben ik een grote jongen, omdat ik dan niet bang ben voor eventuele afwijzing en de emotionele pijn die dat eventueel met zich meebrengt. ~ lzv