23:00 – Vanmiddag liep ik naar de Jumbo om een lekkere plak chocolade te halen. Onderweg realiseerde ik mij twee belangrijke dingen. De eerste is dat ik niet altijd iedere behoefte van een ander hoef te bevredigen als deze daarom impliciet of expliciet vraagt. Vanuit minderwaardigheid en ‘denken iets nodig te hebben’ heb ik dit wel zo’n beetje mijn hele leven gedaan, omdat ik geloofde dat:
- Als iemand om aandacht, eten, geld, seks, etc. vraagt en zijn behoefte niet bevredigd wordt, dan is hij zielig (waarschijnlijk een projectie van een oude jeugdervaring).
- Ik altijd aandacht aan iemand moet geven of naar iemand moet luisteren als hij hierom vraagt, want anders doe ik het niet goed, doe ik het fout en faal ik.
- Ik de ander altijd moet geven wat hij nodig heeft, want anders doe ik het niet goed, doe ik het fout en faal ik.
- Ik invloed heb op én verantwoordelijk ben voor hoe iemand anders zich voelt → ik haal er identiteit uit → dan krijg ik waardering en word ik aardig en leuk gevonden → dan doe ik het goed en ben ik een goed persoon.
- Als ik iemand aandacht geef, dan voelt de ander zich beter/goed.
Natuurlijk kan ik iemand wat geven als deze vraagt om aandacht, een luisterend oor, eten, geld, etc., maar het voelde alsof ik daar nooit echt een keuze in had. Ik moest van mijzelf – bij wijze van – altijd alles geven waar de ander om vroeg, alleen dan was ik goed (genoeg). Superkut natuurlijk om zo rond te lopen in een samenleving met allemaal ego’s die 100.000 egobehoeften hebben en de hele dag voortdurend gericht zijn op het verkrijgen van datgene wat ze ‘denken nodig te hebben’.
Net zoals met rekening houden met anderen vanuit angst is aandacht geven vanuit angst, en luisteren naar anderen vanuit angst, en geld geven vanuit angst, en whatever geven vanuit angst, allemaal ‘valse hoop’-gedrag waarmee ik mijn eigen negatieve zelfbeeld creëer en bevestig, in de hoop waardering, bevestiging, goedkeuring, etc. te krijgen. Het is waanzin en echt sneu gedrag afkomstig van het ego om weer ergens iets uit te halen. Gadverdamme zeg. Bah. In ieder geval ervaar ik nu dat ik daar een keuze in heb en dat ik een ander ook ‘nee’ kan verkopen en kan ‘afwijzen’ als ik daar geen zin in heb. En dat voelt super!
Ik mag zijn wie ik ben
Het tweede inzicht dat tijdens de wandeling tot mij kwam was de realisatie dat ik gewoon mag zijn wie ik ben zoals ik werkelijk in elkaar zit, en dat ik mij niet voortdurend hoef aan te passen en rekening dien te houden met anderen. Hoe vanzelfsprekend dit voor sommigen wellicht ook is, voor iemand zoals ik die zijn hele leven rekening heeft gehouden met anderen vanuit angst, is dit het allerminst. Ik begin nu langzaamaan te ervaren dat het oké is wie ik ben, dat het oké is hoe ik in elkaar zit en dat het oké is ‘wat er uit mij komt’. Ik merk nog wel dat het denken regelmatig oordelen heeft over anderen, maar ze verliezen aanzienlijk aan kracht en ik ben me er ook makkelijker bewust van, waarna ze eigenlijk direct oplossen in het Geheel. Supermooie ontwikkeling 🙂 ~ lzv