Shit, ik ben er vandaag weer ingetrapt. Ik werd mij er zojuist pas van bewust dat wat ik voel ‘waar’ had gemaakt door er flink weerstand tegen te bieden. Gedachten zijn relatief makkelijk te doorzien en te beoordelen als ‘niet-waar’, maar gevoelens en samenhangende ervaringen lijken zo echt dat ik toch regelmatig onbewust waarde hecht aan dat wat ik voel en de lichamelijke spanning, stress of pijn onbewust op probeer te lossen.
Ondanks dat de aanleiding vaak een handeling vanuit angst is – doordat ik bijvoorbeeld iets doe wat ik eigenlijk niet moet doen -, verbaast het mij dat ik er nog steeds intrap en onbewust probeer de lichamelijke spanning, stress of pijn als gevolg daarvan op te lossen. Als ik eerlijk ben vind ik het gewoon nog steeds lastig om fysieke ongemakken en pijnen onvoorwaardelijk te accepteren en ‘er gewoon mee te zijn’. Het ego en het denken geloven dat lichamelijke spanning, stress en pijn altijd opgelost kan worden, maar dat is echt gelul. In werkelijkheid betekent een oplossing zoeken = weerstand bieden, waardoor de lichamelijke spanning, stress en pijn alleen maar erger wordt en ik erop gefixeerd raak. Alleen heb ik dus niet altijd door dat ik erop gefixeerd ben geraakt en het op probeer te lossen. Wat een grap. ~ lzv