22:00 – Gisteren en vanochtend had ik (weer) ontzettend last van lichamelijke spanning, stress en onrust in mijzelf. Kortom, ik voelde mij kut. Het vreemde is dat ik pas aan het einde van deze ochtend mij realiseerde wat de reden hiervan was. Ik kwam erachter dat ik mij de afgelopen dagen langzaamaan weer met oude overtuigingen was gaan identificeren, waarvan ik – achteraf gezien – geloofde dat ik die al helemaal los en achter mij had gelaten. Niet dus.
Ik heb ten diepste iemand nodig om wat van mijn leven te maken
De belangrijkste overtuiging waar ik mij actief mee identificeerde is dat ik geloof dat ik Edwin nodig om de Waarheid te realiseren en ‘Verlichting’ te bereiken. Het geloof dat ik ten diepste iemand nodig heb om wat van mijn leven te maken heeft ervoor gezorgd dat ik vijf jaar lang seksueel misbruikt ben en dat ik de afgelopen vijf jaar een spirituele organisatie heb aangehangen – waarvan drie jaar actief -, hopend en gelovend dat spirituele leraar die aan het hoofd staat mij verder zou (kunnen) helpen. Achteraf gezien waren het – in termen van effectief spiritueel zelfonderzoek leren en doen – verspilde jaren. Ik geloofde dat ik mijzelf grotendeels van de drang naar afhankelijkheid richting een man had ontdaan, maar vanochtend kreeg ik de deksel dus op mijn neus. Ik vertoon nog steeds hetzelfde als in de afgelopen vijfentwintig jaar, hetzij in mindere mate.
Het afweermechanisme dat ik het meest gebruik is ‘valse hoop’ en gisteren en vanochtend zat ik daar ook weer helemaal in vast. Ik geloof dat ik constant spiritueel zelfonderzoek moet doen, dat ik meer mijn best moet doen, dat ik sneller moet (uit)werken en lezen, dat ik meer uitwerkingen moet maken, etc., want anders doe ik het niet goed en wil Edwin mij niet meer helpen. En dat kan niet, want ik heb hem nodig, want ik kan ‘het’ niet alleen. Ook in het contact met anderen merk ik hoe diep mijn drang naar waardering, goedkeuring, bevestiging, een schouderklopje, hulp, etc. is. Ik laat ‘mijzelf’ zo enorm in de steek door dit gedrag te vertonen, ongelooflijk. Ik ben er doodziek van dat ik er weer ben ingetrapt.
Ik kan wel heel stoer zeggen dat Edwin mij niet interesseert, maar dat is niet waar. Ik voel me namelijk schuldig als ik (te) weinig spiritueel zelfonderzoek heb gedaan. Alsof ik altijd alles moet geven wat ik in mij heb en dan nog is het niet genoeg. Natuurlijk is dit allemaal egoshit. Natuurlijk is het allemaal niet waar. Maar het is wel waar ik fucking hard mee te dealen heb. Het is een identificatie die er telkens – vaak in het contact met anderen – weer langzaam in sluipt. En ik ben er ziek van dat mij dit toch weer is overkomen. Ik kan – zoals ik eerder vaak deed – het ego diep haten, verafschuwen en de schuld geven en weet ik veel wat allemaal nog meer, maar de waarheid is dat ‘ik’ er zelf aan mee heb gedaan. ‘Ik’ heb het zelf gecreëerd en ‘ik’ zal het ook zelf moeten oplossen. Niet makkelijk, maar het kan wel.
Het realiseren van de Waarheid is het allermoeilijkste dat er bestaat
De Waarheid zelf mag dan het eenvoudigste zijn wat er bestaat. Het realiseren van de Waarheid is het allermoeilijkste dat er bestaat. Echt fucking moeilijk. Het vraagt op zoveel verschillende gebieden – concentratievermogen, doorzettingsvermogen, intelligentie, discipline, moed en lef tonen, angsten onder ogen komen, opkomen voor mijzelf, grenzen stellen, fysieke pijnen en ongemakken verdragen, etc. – zo ontzettend veel van mij, dat ik mij ten zeerste afvraag of ‘het’ mij ooit gaat lukken. Aan de andere kant, het maakt mij ook niet uit. Ik ben in mei van dit jaar (2018) aan dit proces begonnen en of Edwin mij nu helpt of niet, en of ik er nu twee jaar, vijf jaar of tien jaar overdoe, het maakt geen zak uit. Het belangrijkste is dat ik ben begonnen en dat ik probeer wat van mijn leven en mijzelf te maken. Hoe moeilijk dat regelmatig ook is. ~ lzv