12:00 – Vandaag ben ik jarig 🙂 en dit jaar vier ik mijn verjaardag met mijn moeder, mijn zus en haar vriend en een vriendin uit de straat. We gaan vanmiddag bowlen en ik merk dat ik gespannen ben dat ze speciaal voor mij op bezoek komen. Ik voel lichamelijke spanning en ik ben erg met hen bezig. Ik zit op dit moment letterlijk op hen te wachten, terwijl ze pas over een uur komen. Waarom gedraag ik mij zo? Wat levert het mij op?
Als iemand op mijn verjaardag komt moet ik het diegene naar de zin maken
Sinds mijn kindertijd heb ik mijn eigen verjaardagen altijd als stressvol ervaren; als momenten waarop iedereen speciaal voor mij op bezoek komt en waarbij er elk jaar eenzelfde routine met familie plaatsvindt in de middag. Eerst een taartje met een kopje koffie, gevolgd door een biertje of advocaatje met wat lekkers en ’s avonds samen eten ter afsluiting. Ik heb mij hier als kind en later als tiener en volwassene altijd erg onprettig en onvrij bij gevoeld.
Vanuit mijn moeder en de andere familieleden heb ik altijd onbewust druk ervaren dat ik mij op een bepaalde manier moet gedragen op mijn eigen verjaardag, maar in werkelijkheid doe ik het natuurlijk allemaal zelf. Ik kies er al 30 jaar zelf voor om mijzelf op deze manier te gedragen op mijn eigen verjaardag, omdat ik geloof dat ik het mijn bezoek zo aangenaam mogelijk moet maken:
- Ik geloof dat alles vooraf klaar moet staan, dat ik op tijd aanwezig moet zijn en op andere mensen moet wachten tot ze komen.
- Ik geloof dat ik het iedereen naar de zin moet maken.
- Ik geloof dat ik met iedereen een praatje moet maken.
- Ik geloof dat ik iedereen aandacht moet geven.
- Ik geloof dat ik iedereen goed moet verzorgen qua eten en drinken.
Mijn overtuiging is dat iedereen speciaal voor mij op mijn verjaardag komt, en daarom moet ik het iedereen naar de zin maken, goed verzorgen en aandacht geven. Het is een impliciete ruil die jaarlijks op 14 oktober plaatsvindt; ik krijg aandacht en cadeau’s en in ruil daarvoor moet ik iedereen goed verzorgen, aandacht geven en dankbaar zijn dat ze speciaal voor mij zijn gekomen. Wat hier natuurlijk aan ten grondslag ligt is mijn angst om het in het bijzijn van anderen niet goed te doen en dus verkeerd te doen. Anders gezegd, ik ervaar angst om mijzelf te zijn, angst voor afwijzing, angst om het fout te doen en angst om te falen.
Ik kies ervoor om mijn harnas aan te trekken en mij te verschuilen achter mijn schild
22:00 – Ik voelde me vandaag tijdens het bowlen gespannen en ik was op een onnatuurlijke manier gericht op mijn gezelschap. Ik probeerde steeds iemand anders te zijn en ik dacht steeds iets van ze nodig te hebben. Verbazingwekkend hoe hardnekkig dit controlemechanisme is, ondanks dat ik mij er bewust van ben wat erachter zit. Niet helemaal dus, haha.
Ik ben verslaafd aan controle en haat. Ik durf nog steeds niet mijzelf te zijn bij mijn moeder en zus, ondanks dat ik mijzelf al zo vaak heb geopend, ik heb mijzelf al van alle kanten heb laten zien en alles al heb gezegd, toch trek ik telkens weer mijn harnas aan en verschuil ik mij achter mijn schild. Ik kan mijn hele leven mijn moeder en vader hier de schuld van geven, maar dat is nu klaar! Ik kies er zelf voor om het harnas aan te trekken en vanachter het schild contact met mijn moeder en zus te hebben. Ik kan wel zeggen dat ze niets van spiritualiteit weten, dat ze er niets van snappen, maar ik blijf maar op mijn troon zitten. Ik blijf maar ‘denken te weten’ en mijzelf superieur voelen en gedragen, terwijl ik niet eens gevoelens van liefde in het bijzijn van mijn moeder en zus durf toe te laten en te laten zien.
Allemaal excuses om de liefde voor mijn moeder en zus niet toe te laten
Ik heb de problemen die ik ervaar in de omgang met andere mensen, familie en mijn moeder en zus altijd afgedaan als a) dat ik mij al heb onthecht van mensen en b) dat ik niet meer dezelfde interesses deel als mensen in de egostaat. De waarheid is dat ik gewoon nog steeds bang ben om mijzelf te zijn en mijzelf te laten zien, zelfs – of misschien juist – aan mijn moeder en zus. Ik blijf vasthouden aan de schijnzekerheid, schijnveiligheid en schijncontrole. Ik moet de situaties blijven controleren, want anders…
Ook heb ik de sterke overtuiging dat liefde voelen voor mijn moeder en zus onderdeel is van het ego. Dat liefde voelen voor mijn moeder en zus voorwaardelijk en ‘ego’ is, en daarom keur ik het bij voorbaat af en laat ik het niet toe. Daarom blijf ik vasthouden aan de controle en haat. Daarom maak ik mijzelf wijs dat ik geen liefde wil en hoef te voelen richting mijn moeder en zus. Ik blijf gewoon kiezen voor controle en haat, keer op keer op keer op keer.
Mijn zus is een familiemens en ik heb de laatste tien jaar gezegd dat ik geen familiemens ben. Misschien ben ik dat ook niet, maar wat ik wel weet is dat mijn argumentatie ervoor niet klopt. Ik kan weinig liefde voelen voor mijn moeder en zus, afgezien van de mate van contact die ik met hen wil. Het gebruiken van het argument is dat ik geen familiemens ben is een trucje om de voor mij lastige contacten met mijn moeder en zus uit de weg gaan.
Mijn moeder en zus probeerden mij te helpen
Vanavond vertelden mijn moeder en zus mij dat ze de afgelopen twee jaar ontzettend bang waren mij volledig te verliezen aan de spirituele organisatie waar ik begin augustus ben weggegaan. Ze vertelden mij dat wat ze ook tegen mij zeiden, wat ze mij ook duidelijk probeerden te maken, ik wilde gewoon niet naar hun argumenten luisteren, omdat ik er heilig van overtuigd was dat de spirituele leraar van die organisatie ‘Verlicht’ was, dat hij alles wist wat er te weten valt en daarmee ook wist wat ik nodig had en wat ik moest doen in het Leven. Ik wilde mijn eigen afhankelijkheid richting hem niet onder ogen komen. Ik wilde mijn ogen niet openen voor de dingen die er werkelijk gaande waren. Ik bleef de spirituele leraar verdedigen en de hemel in prijzen wat mijn moeder en zus ook zeiden, omdat ik geloofde dat zij het bij het verkeerde eind hadden. Wat had ik het mis zeg…
Ik blijf mijn onware zelf in stand houden en kiezen voor haat en controle
Rekening houden met anderen, wachten op anderen, gefocust zijn op anderen, overmatig interesse tonen in anderen, etc. zijn allemaal controlemechanismen om mijn onware zelf (lees: het ego) in stand te houden. Het zijn allemaal mechanismen om vast te houden aan de haat en controle in mijzelf teneinde schijnzekerheid en schijnveiligheid te bewerkstelligen. Ondanks dat ik mij hier van bewust ben, blijf ik er halsstarrig aan vasthouden. Ik blijf mijzelf onware zelfbeeld in stand houden terwijl het mij niets oplevert behalve lichamelijke spanning, pijn en lijden. Ik lijk nog niet bereid te zijn om het los te laten. Ik lijk nog niet bereid te zijn om in mijn blote kont te gaan staan. Ik lijk er nog steeds voldoende uit te kunnen halen dat opweegt tegen de lichamelijke spanning, pijn en lijden. En dat terwijl ik graag onvoorwaardelijke liefde voor mijn moeder en zus zou willen voelen en ervaren. Ik lijk er op dit moment nog niet klaar voor te zijn… ~ lzv