Het gevoel van een zelf willen blijven ervaren - GEARCHIVEERD

Leestijd: 3 minuten

21:00 – Als ik geen energetische blokkade of lichamelijke spanning in mij buikregio voel, dan ervaar ik geen controle en geen gevoel van een zelf. Lichamelijke spanning en een actieve energetische blokkade in mijn buikregio associeer ik met controle (lees: schijncontrole), zekerheid (lees: schijnzekerheid) en het ervaren van een gevoel van een zelf → dan voel ik ‘mijzelf’ en ervaar ik de illusie van controle gelovend dat ik echt controle heb over wat er gebeurt, over hoe ik mij voel, over wat ik zeg en hoe ik mij gedraag, en over het Leven in het algemeen.

Ik wil een gevoel van een zelf blijven ervaren

Ik ben doodsbang om het gevoel van absolute onzekerheid – laat ik het maar bestaansonzekerheid noemen – en het onbekende toe te laten. Ik ervoer het gisteren een paar uur, maar ik merkte direct de neiging op om actief gedachtepatronen te volgen en zo weer een energetische blokkade en lichamelijke spanning in mijzelf te creëren. Met ‘ik’ bedoel ik natuurlijk het ego, dus zodra er een deel van het ego permanent lijkt weg te vallen en te verdwijnen, grijp ik (het ego) er toch weer naar. Ik grijp dan weer naar de schijnzekerheid en schijncontrole → ik (het ego) wil mezelf intact houden → ik (het ego) wil het gevoel van controle en een zelf blijven ervaren. Ik ben doodsbang voor het onbekende, ik ben bang voor wat er komen gaat, ik ben bang voor wat er gaat gebeuren, ik ben bang om er niet meer te zijn, ik ben bang om mijzelf te zijn.

Het actief volgen van een gedachtepatroon levert mij weer een gevoel van een zelf, een gevoel van schijnzekerheid en een gevoel van schijncontrole op. Het levert mij het gevoel op dat ik mijn eigen leven kan bepalen, dat ik zelf kan bepalen hoe ik mij voel en wat er gebeurt. Ook al ben ik mij ervan bewust dat dit allemaal de grootste leugens zijn die ik hier schrijf.

Redenen waarom ik blijf teruggrijpen naar iets ouds en bekends

Waar ben ik nou zo bang voor? Wat is nou precies de reden dat ik elke keer (weer) teruggrijp naar iets ouds en bekends in de vorm van een gedachtepatroon? Waarom wil ik zo graag (weer) iets geloven?

  1. Ik ben bang voor de confrontatie met ‘mezelf’ (als het Geheel) niet wetende wat er uit mij komt qua praten en gedrag en ik geloof dat het nooit iets goeds kan zijn.
  2. Ik ben bang voor mijn gevoelens die komen en gaan, omdat ik niet weet wat én wanneer er komen gaat → onzekerheid + geloven dat het nooit goed kan zijn.
  3. Uit de eerste twee punten volgt dus dat ik geloof dat ik niet kan dealen met de onzekerheid van wat er komen gaat qua praten, gedrag en gevoelens. De onzekerheid dat ik mij nergens en nooit op voor kan bereiden en dat ik dus ter plekke in situaties met anderen en het Leven:
    1. Mijzelf ‘moet’ laten zien wie ik werkelijk ben.
    2. ‘Moet’ opkomen voor mijzelf in contact met anderen.
    3. Confrontaties aan ‘moet’ gaan met anderen.
    4. Uiting ‘moet’ geven aan emoties, gevoelens, sensaties en energieën die ik ieder moment ervaar.
    5. Helemaal op mijzelf ‘moet’ vertrouwen.

Ik geloof dat er niets goeds uit mij kan komen

Ik geloof dat er gewoon niets goeds uit mij kan komen, dat er alleen maar slechte dingen uit mij komen. Dat ik slecht ben en er ten diepste iets mis met mij is. Dit is natuurlijk een primaire afweer overtuiging die ik geloof op basis van ervaringen uit mijn jeugd. Waarschijnlijk heb ik er na herhaaldelijke afwijzing van mijn moeder dit verhaaltje voor mijzelf van gemaakt. Het punt is dat ik hiernu nooit kan weten of dat wat er uit mij komt ‘slecht’ of ‘goed’ is. Afgezien van het feit dat dit ook maar subjectieve stempeltjes zijn, kan ik het van tevoren gewoon niet weten. Misschien komt er alleen maar ‘slechts’ uit mij, maar misschien ook niet. Who knows?

Wat ik wel weet is dat zolang ik blijf vasthouden aan het ego, ik ‘mijzelf’ blijf afwijzen en ik nooit zal weten wat er nu werkelijk uit mij wil komen, hoe ik nu werkelijk in elkaar zit, wat ik nu werkelijk wil zeggen en wat ik nu werkelijk voel. Zolang ik mij blijf vastklampen aan het bekende, de schijnzekerheid en de schijncontrole, blijf ik de zekerheid ervaren dat ik het antwoord op mijn vraag “wie ben ik?” nooit zal weten. ~ lzv