13:00 – Zelfacceptatie en het accepteren van wat ik hiernu voel is waar het om gaat. Ik merk dat als ik warme, zachte en vrouwelijke gevoelens in mijzelf ervaar, ik deze gevoelens direct afwijs en mijzelf als homo veroordeel, terwijl deze vrouwelijke gevoelens met niets of niemand verband houden. Ze komen in mijzelf op en ik wijs ze direct af en associeer ze met homo zijn, waarna ik mijzelf afvraag of of ik homo ben, haha. Ik was in de veronderstelling dat ik aardig vrij was van oordelen over vrouwelijke gevoelens en het vrouwelijke deel in mijzelf, maar blijkbaar niet.
Hoe kan ik mijzelf ooit accepteren en gelukkig voelen/zijn als ik mijn eigen warme, zachte en vrouwelijke gevoelens afwijs en mijzelf blijf afvragen of ik homo ben? De grap is dat deze vrouwelijke gevoelens niet per se met homo zijn te maken hebben, want de gevoelens die ik ervaar zijn niet seksueel getint en staan los van iets of iemand. Het zijn gewoon warme, zachte en vrouwelijke gevoelens die in mijzelf ontstaan zonder externe prikkel, maar het denken (lees: het ego) heeft ooit een verband gelegd met homo zijn. En blijkbaar is homo zijn volgens het denken heel erg en iets slechts.
Homo zijn is slecht, smerig en vies?!
Ik ben oprecht verbaasd over mijn eigen gemaakte verbanden en oordelen. Ik heb namelijk een tijdje met mannen gedatet, ik heb seks met mannen gehad en ik heb een relatie met een donkere man uit Congo gehad voor een half jaar. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik bij homomannen (nog) steeds zocht naar de gemiste liefde van mijn vader. Daarnaast merk ik in het contact met homomannen dat ik wel kan genieten van seks – ik vind pijpen bijvoorbeeld lekker, maar dat ik nooit echt seksueel opgewonden raak. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit een echte stijve penis bij een man gehad, terwijl ik daar bij vrouwen totaal geen problemen mee heb.
Dus warme, zachte en vrouwelijke gevoelens associeer ik met homo zijn en ik geloof dat dat slecht, vies en smerig is. En daarom moeten de gevoelens onderdrukt en verdrongen worden → ik wil geen homo zijn, want dan ben ik slecht, vies en smerig, haha. Ik vind het echt bizar dat ik dit geloof, omdat ik nota bene een half jaar een relatie met een man heb gehad. Ik heb zo’n vermoeden dat ik deze overtuiging in mijn basisschooltijd heb geleerd, want ik ben opgegroeid in een ‘zwarte’ wijk en in mijn klas zaten erg veel Turkse en Marokkaanse kinderen. En die zijn meestal niet zo dol op mannen die op hetzelfde geslacht vallen 😉
Als ik mijn vrouwelijke gevoelens toelaat word ik dood gemaakt
Ik merk dat ik het heel spannend vind om de warme, zachte, vrouwelijke en zelfs verleidelijke en seksuele gevoelens in mijzelf toe te laten. Ik blijf zeggen dat het mij niet uit maakt om homo te zijn, maar ik ben er tegelijkertijd ook enorm bang voor. Nee, het klopt niet wat ik zeg 🙂 Ik ben niet bang om homo te zijn – ik ben immers al uit de kast, maar ik ben bang voor mijn vrouwelijke gevoelens en voor de onzekerheid en het onbekende dat deze gevoelens met zich meebrengen. Ik ben bang om de controle over mijn gevoel te verliezen, omdat ik geloof dat ik zelf kan bepalen hoe ik mij voel, haha. Ik geloof dat als ik mijn warme, zachte, vrouwelijke, verleidelijke en seksuele gevoelens toelaat, dan verlies ik de controle en ga ik dood. Voor de duidelijkheid: dit redeneert het ego hè 😉
Ik geloof dus dat ik dood ga als ik mijn warme, zachte, vrouwelijke, verleidelijke en seksuele gevoelens toelaat → waarom? Het antwoord hierop is niet belangrijk, maar ik ben mij wel bewust wat de reden ervan is. Ik heb als kind op de basisschool mijn vrouwelijke kant moeten onderdrukken, verdringen en blokkeren, omdat ik geloofde dat ik anders zou worden uitgescholden en mishandeld, dat andere kinderen anders niet meer met mij zouden willen spelen en dat ze stenen naar mij zouden gooien en mij uiteindelijk dood zouden maken. Marokkaanse en Turkse kinderen in mijn klas zeiden vroeger vaak tegen elkaar dat ze elkaar dood zouden maken als de ander dit of dat niet gaf, de ander dit of dat niet deed, etc. Blijkbaar heeft dat toentertijd veel indruk gemaakt. Naar mijn weten leeft iedereen trouwens nog 😉
Een controlemechanisme van het ego om mijn vrouwelijke kant te onderdrukken en blokkeren
Mijzelf de hele tijd afvragen of ik homo ben of niet is een controlemechanisme van het ego (lees: het denken). Het enige doel van mijzelf afvragen of ik wel of geen homo ben is het niet toe willen laten en het niet willen voelen van mijn warme, zachte en vrouwelijke gevoelens. Het afvragen of ik wel of niet homo ben fungeert als een controlemechanisme om mijn warme, zachte en vrouwelijke gevoelens te onderdrukken en blokkeren, omdat ik (lees: het ego) geloof dat deze gevoelens ten koste van alles onderdrukt en verdrongen moeten worden, want anders ben ik slecht, vies en smerig. Door mijn vrouwelijke kant te onderdrukken blijf ik een ontzettend belangrijk deel van mijzelf afwijzen en zal ik nooit de Waarheid kunnen realiseren en gelukkig kunnen zijn. Gewoon accepteren dus.
Bepalen vrouwelijke gevoelens mijn seksuele identiteit?
Zijn de warme, zachte en vrouwelijke gevoelens die ik in mijzelf ervaar bewijs dat ik homo ben? Nee, natuurlijk niet. Hetero, homo of biseksueel zijn gaat over mijzelf seksueel aangetrokken voelen tot hetzelfde of andere geslacht. Mijn seksuele identiteit wordt bepaald of ik seksueel opgewonden kan raken van een man, een vrouw of allebei. Mijn seksuele identiteit staat dus los van de warme, zachte en vrouwelijke gevoelens die ik in mijzelf ervaar. Mijn seksuele identiteit staat dus los van de vrouwelijke kant die ik in mijzelf ervaar. Ik kan dus homo, hetero of biseksueel zijn met sterke vrouwelijke gevoelens, ook al zien veel heteromannen waarschijnlijk een tegenstrijdigheid in optie nummer twee.
Ik mag mij vrouwelijk voelen en mijn vrouwelijke kant uiten
Ik bedenk me net dat naast het zoeken van de gemiste liefde van mijn vader (bij homomannen), ik mij ook altijd aangetrokken voelde tot de warmte, zachtheid en vrouwelijkheid van homomannen – waarschijnlijk omdat ik mijn eigen vrouwelijke kant volledig afwijs. De warmte, zachtheid en vrouwelijkheid die ik waarneem bij (homo)mannen is dus een dikke vette projectie, omdat ik het vrouwelijke deel in mijzelf volledig afwijs. Om deze twee redenen heb ik mij waarschijnlijk ook altijd zo afhankelijk gevoeld van (homo)mannen.
Ik mag mij dus vrouwelijk voelen en mijn vrouwelijke kant uiten. Fijn 🙂 Ik mag genieten van zachtheid en vrouwelijke gevoelens in mijzelf, en ik hoef hier dus niet meer naar op zoek te gaan ‘buiten mijzelf’. Wat voor mij nu belangrijk is, is om mijn warme, zachte en vrouwelijke gevoelens te voelen en daarmee mijn vrouwelijke kant te accepteren. Ik heb ook regelmatig zwarte nagellak en eyeliner gedragen, maar achteraf gezien was ik toch weer erg met anderen en de ‘buitenwereld’ bezig. Op dit is het belangrijk om mijn vrouwelijke kant eerst in mijzelf toe te laten voordat ik gelijk weer aan de ‘buitenwereld’ wil laten zien dat ik het durf en mijzelf denk te moeten bewijzen, haha.
Een ander belangrijk inzicht is dat mijn vrouwelijkheid niet per se iets te maken heeft met mijn seksuele identiteit of seks willen met een man. Dit heb ik altijd wel geloofd, waardoor ik alleen maar in mijn hoofd ging zitten in plaats van mijn vrouwelijke kant te voelen en te accepteren. Dus:
- Ik mag mij vrouwelijk voelen.
- Ik mag mij vrouwelijk uiten.
- Ik mag mij vrouwelijk gedragen.
- Ik mag mij vrouwelijk kleden en opmaken (als ik daar echt zin in heb).
Ik las in een goed artikel dat de ene man zijn vrouwelijke kant benadrukt met het laten zien van zijn zachte kant, de ander heeft daar weer kleding en accessoires bij nodig, en weer een ander doet dit vanuit seksuele opwinding. Deze verschillende manieren om als man je vrouwelijkheid uit te drukken geven aan dat ik als man gewoon moet voelen en ervaren wat het beste bij mij past en wat voor mij ‘klopt’. Er bestaat geen goed of fout en een pasklaar antwoord is er al helemaal niet.
Tenslotte, ik zal mijn warme, zachte en vrouwelijke gevoelens moeten accepteren als ik verder wil komen en de Waarheid wil realiseren. Ik zal mijn vrouwelijke kant onvoorwaardelijk moeten accepteren als ik de lichamelijke spanningen en energetische blokkades in mijzelf wil oplossen. Mijn vrouwelijke kant is de opening naar de intimiteit met mijzelf (en anderen) en het mysterie van het Leven waar ik al zolang naar verlang. ~ lzv