Een gevoel van ‘moeten’, haasten en urgentie bij activiteiten met anderen - GEARCHIVEERD

Leestijd: 4 minuten

19:00 – Ik woon nu een jaar en vier maanden in deze stad. Ik ken inmiddels aardig wat mensen, maar vrienden heb ik nog niet echt om mij heen verzameld. Aan de ene kant komt dat omdat ik vrijwel alleen maar bezig ben (geweest) met spiritueel zelfonderzoek, en aan de andere kant zoek ik een bepaalde ‘klik’ en diepgang bij een nieuwe vriend en/of vriendin. De hele tijd praten over koetjes en kalfjes is sowieso niet mijn ding en ervaar ik bovendien als (erg) vermoeiend. Ik praat liever over ‘serieuze’ en interessante zaken als persoonlijke ontwikkeling, spiritueel zelfonderzoek, non-dualiteit, het ego, het Leven, maar ook bijvoorbeeld over bloemen, planten, tuinieren, vogels, mediteren, geschiedenis en wetenschap.

Ondanks dat ik geen moeite heb om activiteiten in mijn eentje te ondernemen, zoals wandelen, fietsen, naar de bioscoop of een feest gaan, etc., merk ik dat ik het leuk zou vinden om samen met iemand dingen te doen. Drie weken geleden heb ik vrouw leren kennen waar ik inmiddels twee keer mee heb afgesproken en het erg leuk mee klikt. En vandaag ben ik naar een vrouw van 82 geweest die een tuin heeft van 4.000 m2 aan de rand van de stad. Ik ben lid van het blad ‘Groei & Bloei’ en ik bedacht me dat ik graag meer dingen wil leren over tuinen en tuinieren, maar niet uit een blad of via het Internet. Dus heb ik de lokale ‘Groei & Bloei’-afdeling gemaild met de vraag of ze niet iemand kennen met veel ervaring en kennis over tuinieren en die het leuk vindt om dit te delen. In ‘ruil’ help ik hem of haar mee in de tuin wanneer ik daar zin in heb. En vanmiddag heb ik mijn eerste ontmoeting gehad met een hele actieve en leuke  vrouw van 82, tof! Ze heeft trouwens echt een schitterende tuin 🙂

Nieuwe activiteiten met anderen leiden tot meer ‘moeten’ en haasten

De keerzijde van het ondernemen van nieuwe activiteiten is dat ik ervaar dat ik controle moet te houden. Ik merk en voel dat ik op de dag zelf erg gericht ben op de activiteit met iemand die later gaat plaatsvinden, zoals bijvoorbeeld vandaag de afspraak om te gaan tuinieren om 14:00 uur. Een deel van mijn aandacht is er continue op gericht en ik heb constant het gevoel van ‘moeten’ en haasten. Ik ‘moet’ nog naar de afspraak om 14:00 uur, terwijl het een activiteit is die ik zelf heb georganiseerd heb en erg leuk vind.

Na wat zelfonderzoek kom ik tot de conclusie dat ik – en daar is ie weer 🙂 – angst heb om te falen, omdat ik bijvoorbeeld niet of te laat verschijn op een afspraak en dat de ander dan bijvoorbeeld boos wordt of commentaar geeft. Mijn angst dat ik het niet goed doe ligt hier dus aan ten grondslag, omdat ik (nog steeds) geloof dat ik het nooit goed doe en altijd fout doe als ik de controle volledig loslaat. Ik heb dus geen vertrouwen in ‘mijzelf’ en het Leven dat als ik de controle volledig loslaat, ik dan überhaupt op een afspraak verschijn, laat staan op tijd.

Hoe meer activiteiten ik dus op een dag en in een week plan, hoe meer stress en lichamelijke spanning ik ervaar, omdat ik alles onder controle moet houden. Het is een enorme dwang die ik in mijzelf ervaar, want anders gaat het fout en loopt alles in de soep. Zelfs bij activiteiten die ik leuk vind voel ik mij verplicht om te gaan. Ik ‘moet’ op de afspraak verschijnen en ik ‘moet’ op tijd komen, want ik heb het beloofd. Ik voel dan ook een enorme druk bij terugkerende activiteiten zoals tuinieren met de vrouw van 82 en wandelen met mijn epilepsie-maatje. Ik voel me zo verplicht om 1x in de twee/drie weken te gaan, terwijl het vrijwillig is en eigenlijk plezier met zich mee zou moeten brengen. Ik zou de activiteiten leuk moeten vinden, terwijl ik het alleen maar als last ervaar en ‘het’ probeer te controleren. Ik kan er bijvoorbeeld erg mee bezig zijn dat ik al een tijdje niet ben geweest, omdat ik vind dat ik weer zou moeten gaan, dat ik weer mijn gezicht zou moeten laten zien. Ik zet mijzelf enorm onder druk en ik veroordeel mijzelf enorm dat ik weer ‘moet’ gaan.

Moeten, moeten, moeten…

Doordat ik mijzelf zo onder druk zet en voorwaarden aan mijzelf stel over wanneer en hoe vaak ik iemand moet zien, voel ik niet of ik iemand wel werkelijk wil zien (= onzin realiseer ik me hieronder). Ik ben alleen maar bezig met wat zou ‘moeten’ en met regeltjes en voorwaarden die ik mijzelf opleg. Ik sta mijzelf niet echt toe om minder vaak te gaan, maar ook niet om vaker te gaan als ik recentelijk nog geweest ben. Het is echt sterk controlemechanisme waarbij ik mijzelf allerlei voorwaarden en gedrag opleg en mijzelf niet de ruimte geef om plezier te hebben in de dingen die ik doe. Ik ‘moet’ continue van alles van mijzelf en ik ervaar pas rust en opluchting als ik mijn ’taak’ weer heb volbracht. Moeten, moeten, moeten…

Ik heb er gewoon geen zin in!

Ik realiseer me net dat ik eigenlijk geen zin meer heb om mijn epilepsie-maatje te zien, hoe sneu het ook voor hem is. Eigenlijk dwing ik mijzelf om hem 1x in de twee/drie weken te zien, omdat ik het anders zielig voor hem vind en dat ik wat van het contact zou moeten leren – bijvoorbeeld geduld hebben. Met andere woorden, elke weerstand die ik in mijzelf ervaar vooraf of in het contact bestempeld en interpreteer ik als ‘ik moet nog wat leren’. De grap is dus dat ik mijzelf onbewust dwing om een epilepsie-maatje te hebben en hem te zien, en mij vervolgens afvraag waarom ik zoveel controledrang in mijzelf ervaar. Ik heb er gewoon helemaal geen zin meer in! IK HEB ER GEWOON GEEN ZIN IN, HAHA!

Conclusie: als ik tegen mijn ‘inner-weten’ – en in dit geval ook tegen mijn gevoel – inga, dan identificeer ik mij met allerlei overtuigingen, ideeën en voorwaarden die ik mijzelf opleg én waarmee ik mijzelf veroordeel en onder druk zet. Waarom? In dit geval omdat ik iets goeds voor de maatschappij zou moeten/wil doen en dat het verbreken van het contact anders zielig is voor mijn epilepsie-maatje. Nou de wereld draait ook wel verder zonder mij, haha. ~ lzv

PS: zojuist heb ik een e-mail verstuurd naar de vrijwilligerscoördinator van de epilepsie-maatjes met de boodschap dat ik ermee stop. Het lucht enorm op merk ik 🙂