13:00 – Gisteren zag ik deze video waarin o.a. Adyashanti vertelt over zijn doorbraak naar een staat van permanente ‘Verlichting’. Vlak voor zijn doorbraak had hij de realisatie dat hij verslagen was en dat het hem nooit zou gaan lukken om ‘Verlichting’ te bereiken, waarna alles in één keer oploste en wegviel. Hij vertelde dat hij in lachen uitbarstte omdat hij zich realiseerde dat hij altijd naar zichzelf had gezocht. Daar had hij wel een vermoeden van, maar de werkelijke realisatie komt dus pas bij ‘Verlichting’.
Waarom ik nog blijf vechten, terwijl ik nooit kan winnen
Als ik naar mijzelf kijk en de tijdelijke ervaringen van ‘Verlichting’ die ik heb gehad, dan ben ik mij er ook van bewust dat ik mezelf aan het zoeken ben. Dit is natuurlijke een vreemde zin als ik die hier zo lees. Het punt is, ik ben me er ook van bewust dat ik verslagen ben en dat wat ik ook probeer zinloos en nutteloos is, maar ik realiseer het mij nog niet. Ik weet het nog niet totaal. Ik geloof nog teveel overtuigingen dat dingen wel nut en zin hebben, dat dingen wel iets opleveren en dat ik wel dingen kan bereiken. Ik geloof dat ik nog kan winnen van het Leven op de een of andere manier.
Bewust zijn van het feit dat ik verslagen ben is één, maar dat mij realiseren en het totaal weten is een heel ander verhaal. Het ego waar ik mij mee identificeer blijft vechten en weerstand bieden en zolang ik mij daarmee identificeer blijf ik vechten en weerstand bieden. Hoe graag ik er hiernu ook mee op zou houden, het is hiernu simpelweg onmogelijk. So the battle continues… ~ lzv