20:00 – Ik heb regelmatig het gevoel dat ik niet weet wat ik moet doen en niet weet wat ik moet kiezen. Ik ervaar dan zoveel opties en keuzemogelijkheden die ik allemaal op een cognitieve manier wil afwegen tegen elkaar, wat natuurlijk onmogelijk is. Dat veroorzaakt stress, spanning en enorme twijfel in mijzelf, waardoor ik dus niet weet ik wat ik moet doen en wat ik moet kiezen. Vervolgens doe ik eigenlijk maar niets en kies ik er eigenlijk voor om niets te kiezen.
Het maken van een keuze is voor mij een van de moeilijkste vaardigheden die er bestaan. Ik kan ook zien dat ik hier in mijn jeugd al moeite mee had en ik mijzelf heb aangeleerd om conflicten en moeilijke situaties te vermijden. Tijd om dit gedrag eens grondig te onderzoeken!
De overtuiging die ik heb onderzocht is:
“Ik weet niet wat ik moet doen en ik kan daarom niet kiezen (twijfelen), en ik mag niet kiezen en geen fouten maken, want anders wordt mama boos.”
Een aantal belangrijke inzichten die ik via zelfonderzoek heb opgedaan zijn:
- De gedachte ‘ik weet niet wat ik moet doen’ is een zelfsabotagetechniek en zorgt direct voor twijfel in mijzelf. Het geloven van deze gedachte creëert de ervaring dat ik machteloos ben en vastzit in een situatie, omdat ik geloof dat ik niet weet wat ik moet doen.
- De gedachte ‘ik weet niet wat ik moet doen’ valt onder de ‘primaire afweer’ van PRI en is een afweermechanisme om moeilijke en lastige situaties, waarin ik voor mijzelf op moet komen of de confrontatie aan moet gaan, uit de weg ga, omdat ik bang ben om fouten te maken en te falen.
- Ik weet niet wat ik moet doen = ik heb geen zelfvertrouwen en ik ben bang om te falen en fouten te maken → ik wil daarom niet kiezen.
- Door op een rationele manier keuzes te maken – door de voor- en nadelen van keuzemogelijkheden op waarde te schatten – probeer ik mijn faalangst uit de weg te gaan en grip te krijgen op mijn onzekerheid, wat dus niet werkt.
- Het ego bestempelt en waardeert vooraf de keuzemogelijkheden en maakt op basis van een oordeelsysteem de ‘perfecte’ keuze, en bekijkt vervolgens achteraf hoe de keuze heeft uitgepakt (oorzaak-gevolg) met complimenten of veroordeling voor zichzelf.
- Het ego is de bestempelaar, oordeler, uitvoerder, beoordeler en veroordeler in één, waardoor het ego natuurlijk nooit objectief kan zijn → het is een vicieuze cirkel die zowel positief als negatief kan uitpakken. In mijn geval is het een destructief mechanisme.
- Mijn moeder was vroeger streng, dominant en kon bot zijn in haar communicatie, maar ik mocht zeker wel keuzes en fouten maken van haar. Door te geloven dat ik niet mocht kiezen en geen fouten mocht maken ging ik de confrontaties met haar uit de weg, omdat ik het zo voor mijzelf onmogelijk maakte om voor mijzelf op te komen. Wat hierachter zit is dat ik eigenlijk bang was voor pijnlijke en heftige emoties en gevoelens in mijzelf → een controlemechanisme.
Het enige wat het geloof in deze overtuiging mij oplevert is schijnveiligheid, schijnzekerheid, onzekerheid, twijfel, angst, gebrek aan zelfvertrouwen en schijncontrole. Allemaal fucking egoshit. Dat is dus nu het geval, maar dat was in mijn jeugd en tienertijd ook al zo. Toen koos ik ook al voor angst en niet voor de liefde en het geloof in mijzelf, wat zou kunnen leiden tot meer zelfvertrouwen en innerlijke kracht. Veel mensen geloven dat het ego een onbeduidende rol speelt bij het gedrag van kinderen, maar op basis van mijn eigen zelfonderzoek is het tegendeel waar. Het ego is nu een kankergezwel van enorme proporties die in mijn kindertijd ook al aanwezig was, alleen minder heftig. ~ lzv
Goedemorgen, ik heb geen idee of je dit blog nog bijhoudt maar ik heb al een tig aha momenten gehad na het lezen van een aantal artikelen. Waaronder ook op bovenstaande. Zo herkenbaar en precies waarin ik nu zit. Fucking keuzestress en niet durven te vertrouwen op mezelf. Wat ook weer een oordeel is want is dat zeker waar?
Hoi Willeke,
Ik houd het blog niet meer bij, maar ik lees de reacties die binnenkomen wel 😉
Het idee van keuzestress veronderstelt dat er zoiets bestaat als de ‘perfecte’ keuze of de ‘juiste’ keuze, maar wie of wat gelooft dat dan?
En waarom wil de persoon überhaupt kiezen?
Groetjes!