Ik heb traumatherapie nodig → is dat waar? - GEARCHIVEERD

Leestijd: 3 minuten

22:00 – Gisteren heb ik een bericht geschreven over de relatie tussen het pijnlichaam, de persoon en keuzes maken, waarin ik een aantal belangrijke inzichten deel die ik heb opgedaan de afgelopen twee dagen. Zaterdag had ik een hele zware – maar wel erg leerzame – dag, omdat ik eindelijk inzag dat ik vanuit de persoon nooit het pijnlichaam en mijn lichamelijke spanning kan loslaten. Het pijnlichaam en de chronische spanning zijn blijkbaar zo met de persoon verweven dat het gewoon alles of niets is geworden. Een andere oplossing is er niet.

Sinds die openbaring is er van alles aan de gang in mijn lichaam. Ik heb echt ontzettend veel dorst en drink zo’n 4-5 liter water per dag. Daarnaast is het pijnlichaam zich aan het roeren en lijkt het meer ruimte in te nemen in mijn lichaam; ik voel sinds twee dagen ook veel fysieke pijn aan de achterkant van mijn lichaam ter hoogte van mijn nieren. Tegelijkertijd voelt het pijnlichaam zachter aan, dus dat is een goed teken lijkt mij! De uitdaging voor mij is wel om de realiteit onvoorwaardelijk te accepteren en mij dus niet continue met de persoon en zijn problemen te identificeren, want dan begint de weerstand weer en voelt het pijnlichaam zeer pijnlijk aan. Aanwezig zijn dus 🙂

Ik heb traumatherapie nodig omdat…

Ik heb zojuist ook een mooie vier vragen-uitwerking van Byron Katie afgemaakt. Naar aanleiding van mijn inzichten over het pijnlichaam en de relatie met de persoon, realiseerde ik mij dat als ik de traumatherapie zou gaan doen over anderhalve week, ik mij weer met het verhaal van slachtoffer van seksueel misbruik moet identificeren. Terwijl het geloof in het verhaal en de problemen juist de reden is dat ik het zo ervaar! Ik kan me voorstellen dat dit bizar klinkt, maar het is wel de conclusie waar ik telkens op uitkom.

Natuurlijk zou ik daar vanuit de persoon iets kunnen leren, maar dat weegt niet op tegen het feit dat ik mij in die situatie moet identificeren met mijn verhaal als slachtoffer van seksueel misbruik. Mijn ‘inner-weten’ zegt dan ook ‘afzeggen’. En dat is voor mij een enorme patroonbreuk om echt helemaal op mijzelf te vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Dat ik de ‘juiste’ beslissing maak, niet vanuit angst, maar op basis van vertrouwen!

De overtuiging die ik heb onderzocht is:

“Ik heb de traumatherapie nodig om vooruitgang te boeken, het pijnlichaam en de lichamelijke spanning los te laten en mijzelf te verantwoorden aan de bijstand.”

Een paar inzichten die ik vandaag via zelfonderzoek heb opgedaan zijn:

  • Ik heb geen hulp nodig en ik kan het alleen (aan).
  • Ik wil mijzelf verbeteren → er is iets mis met mij → ik wil mijn problemen (het pijnlichaam en de lichamelijke spanning) oplossen → deze redenering werkt niet, omdat het een vicieuze cirkel is waarbij ik uitga van een probleem (ik accepteer de realiteit niet onvoorwaardelijk) en blijf zoeken naar een oplossing. Dat is de ervaring die ik continue heb, dat is waarom er nooit een einde aankomt.
  • Ik wil alles begrijpen om mijn problemen op te lossen en heb daarvoor kennis en inzichten nodig → ook deze redenering werkt niet, omdat ik ook hier weer uitga van een probleem, in dit geval een tekort aan begrip, kennis en inzichten, waardoor ik oneindig kan blijven zoeken naar ‘het antwoord’.
  • Ik hoef mij niet te verantwoorden aan de bijstand om recht te houden op een bijstandsuitkering, en ik hoef daarmee dus slachtoffer te blijven van seksueel misbruik. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik angst heb om voor mijzelf op te komen bij de bijstand en aan te geven wat ik wil en waar ik behoefte aan heb. Ik ben dus gewoon bang om in moeilijke en lastige situaties te zeggen wat ik denk en wat ik vind, en daarom vermijd ik die, haha. Daarnaast heb ik de overtuiging dat als ik de controle werkelijk helemaal loslaat, ik niet meer in staat ben om te werken in loondienst. En dat ik daarom vanuit angst blijf vastklampen aan de bijstand en weerstand blijf bieden om de bijstandsuitkering zo lang mogelijk te rekken. Deze overtuiging zal ik verder uit moet werken.

Voor mijzelf heb ik de conclusie getrokken dat ik moet leren om op mijzelf te vertrouwen, dat ik mijn eigen keuzes kan maken, dat ik weet wat ‘goed’ is voor mij, dat ik moeilijke en lastige situaties aankan en daarin verstandig en adequaat kan reageren. Kortom, dat ik er gewoon mag zijn wie ik ben zoals ik ben, en dat ik geen hulp nodig heb om mijn problemen (het pijnlichaam en de lichamelijke spanning) op te lossen. Ik kan het alleen (aan) en het gaat mij lukken! ~ lzv