17:30 – Ik ben net terug van een confrontatie met een vriendin die nog bij de organisatie zit waar ik vorige week woensdag afscheid van heb genomen. Haar feedback op mijn besluit was met een veroordelende en boze ondertoon en ik vond het onterecht wat ze zei. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat het niet zoveel zin had om er via WhatsApp verder op in te gaan, dus ben ik vandaag even bij haar langs gegaan.
De confrontatie hield me de afgelopen dagen al bezig en ik voelde een enorme energetische lading in mijn systeem die niet proportioneel was t.o.v. wat er was gebeurd tussen ons. Toen ik bij haar zat en mijn kant van het verhaal vertelde, zat ik lichtelijk te trillen en ik stond bijna op knappen van boosheid. Wat ik haar vertelde was dat ik het prima vind dat ze als vriendin een mening heeft over mijn gedrag of de keuzes die ik maak, maar dat als iets werkelijk onterecht is, dan knapt er iets in mij. Ook nodigde ik haar uit om terug te komen op haar mening, maar dat wilde ze niet. Ze bleef bij haar standpunt, wat – om eerlijk te zijn – mij enorm raakte en ik voelde een hevige woede in mij opkomen → ‘wat ze beweert is onterecht en ik wil gelijk’.
Projectie van mijn moeder
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en heb ik gezegd wat ik wilde zeggen en zei ook. Prima voor nu. Wat ik mij vervolgens realiseerde is dat ik mijn moeder op haar projecteer, omdat ze mij telkens weet te raken en ik een aantal gedragskenmerken van mijn moeder uit mijn kindertijd in haar herken. Ik geloof dus dat ik wat nodig heb van deze vriendin en ik wil dan ook allerlei dingen van haar kwam ik achter:
- Ik wil dat ze echt naar mij luistert.
- Ik wil dat ze mij gelijk geeft als ik gelijk heb.
- Ik wil dat ze mijn keuzes begrijpt.
- Ik wil dat ze naar zichzelf kijkt en haar ‘fouten’ toegeeft als ze die heeft gemaakt.
- Ik wil bevestiging dat ik het goed doe.
Dit afhankelijke gedrag vertoon ik altijd in meer of mindere mate naar vrouwen, maar het wordt door niemand zo sterk gespiegeld als door deze vriendin. Of mijn waarnemingen van haar gedrag nu terecht zijn of niet doet niet ter zake. Ik geloof dat ik iets nodig heb van haar en dat creëert enorm veel weerstand en lichamelijke spanning in mijzelf. Bovendien kan ik geen liefde voor haar voelen als ik mij identificeer met deze egotroep. Tijd om het op te lossen dus! ~ lzv