Ik kan het niet (alleen) –> is dit waar?
Nee, natuurlijk niet. Als ik iets wil gaan doen wat ik nog nooit hebt gedaan, dan kan ik het natuurlijk altijd (wellicht na wat flinke oefening. Het probleem ontstaat vooraf op het moment dat ikzelf allerlei voorwaarden verbind aan hoe het moet en tot welk het moet leiden. Als ik mijn voorwaarden en oordeelsysteem achterwege laat, is er dan een probleem? Nee. Kan ik iets leren? Ja. Heb ik daarvoor anderen nodig? Nee.
Het lukt mij nooit (alleen) –> is dit waar?
Ook deze vraag hangt weer samen met voorwaarden hoe iets moet eindigen. Als ik mijzelf voorwaarden opleg waaraan ik moet voldoen om het predicaat ‘het is mij gelukt’ te mogen ontvangen, dan maak ik het mij wederom vooraf enorm lastig, waardoor de kans dat ik blokkeer en er niet eens aan begin enorme proporties aanneemt. En dus anderen ga zoeken en gebruiken om iets te realiseren = vorm van afhankelijkheid.
Ik weet niet wat ik moet doen (anderen wel) –> is dit waar?
Ik vind het maken van keuzes nog steeds erg lastig. Veel keuzemogelijkheden overweldigen mij. Ook bespeur ik in mijzelf de voorwaarden dat ik geen fouten mag maken van mijzelf en dat de keuze perfect moet zijn. Ook in dit geval leg ik mij vooraf zeer beperkende voorwaarden op bij het maken van een keuze. Natuurlijk is dan de kans groot dat ik dan niet weet wat ik moet doen. Is dat een probleem? Nee. Is het een probleem als ik een foute keuze maak? In theorie niet, haha. Ik moet nog onderzoeken waarom ik geloof waarom een keuze niet fout maar perfect moet zijn.
Aan deze drie overtuigingen kleven enorm veel vooraf zelfopgelegde voorwaarden, waarbij ik mijzelf vervolgens ook nog achteraf veroordeel. Een desastreuze combinatie die resulteert in een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen en/of het gebruiken van anderen mensen. Hierdoor lever ik mijn eigen autoriteit uit en maak ik mij afhankelijk van anderen. Ik denk iets nodig te hebben van anderen, omdat ik geloof dat ik het zelf niet kan, niet lukt of niet weet. Onzin. ~ lzv