Als je het mysterie van het Leven wilt ontrafelen en verder wil komen moet je kritisch en eigenwijs zijn. Er wordt namelijk zoveel beweerd, voor ‘waar’ aangenomen en algemeen geaccepteerd, omdat zogenaamde autoriteiten zich erover hebben uitgelaten. En daarmee is het dan zo blijkbaar. Totdat je zelf gaat nadenken.
Alle verhalen over trauma’s worden in stand gehouden door het geloof dat een kind VOLLEDIG afhankelijk is en NIETS anders had kunnen doen dan het gedaan heeft.
In mijn twintiger jaren heb ik een aantal discussies gehad met psychologen waarbij ik beweerde dat het overlevingsmechanisme nooit een overlevingsmechanisme is geweest. Het is altijd al een destructief mechanisme geweest, ook tijdens de ervaringen waarin het mij zou moeten helpen.
In wezen stoelt de overlevingsmechanisme-theorie op het idee a) dat je als kind volledig afhankelijk bent van je ouders/verzorgers om in je basisbehoeften te voorzien, b) dat je als kind het gevoel hebt dat situaties ‘altijd zo zullen zijn’, c) ‘dat je daar absoluut niets aan kunt doen’ en d) ‘dat we geen andere keuze hebben dan in de vervelende en soms destructieve situatie te blijven zitten en jezelf daar dan maar bij neer te leggen’. En de vraag is of dit wel absoluut waar is?
Laat ik duidelijk zijn, ik zeg niet dat de hiervoor genoemde aannames over het gedrag van kinderen niet lijken te worden waargenomen of dat het waar is dat kinderen volledig onafhankelijk zijn en in hun eigen behoeften kunnen voorzien. Nee, ik ben alleen aan het onderzoeken of er wel bewijs bestaat voor de gemaakte aannames over het gedrag van kinderen of dat deze aannames al mijn verhalen en herinneringen alleen maar in stand houden, omdat er uiteindelijk niets over te zeggen valt. Het geloven erin is dan gewoon onzinnig en daarmee houd ik mijn herinneringen en dus mijn lijden in stand.
Controle willen hebben over leven en dood
Ik had die discussies met psychologen omdat ik zelf tot de conclusie was gekomen dat als ik tijdens het seksueel misbruik gewoon had gehuild of weg was gerend of had geschreeuwd of wat dan ook, er een grotere kans was geweest dat het nooit verder was gegaan dan eenmalige seks of misschien zelfs een halve zoenpoging of wellicht helemaal niets.
Wat dus het probleem is, is het ego. Dat is bij volwassenen zo, maar dat is bij kinderen ook al zo.
In plaats van tijdens het seksueel misbruik te bevriezen (ook een aanname dat ik dat deed) en het te ondergaan zonder ook maar enige weerstand te bieden of mijzelf te uiten.
Dezelfde redenering paste ik toe op Joden in een concentratiekamp. Waarom zou je oneindig lijden als je weet dat je uiteindelijk dood gaat (en dat ook om je heen ziet gebeuren)? De enige reden: angst voor de dood. En daarmee kom ik tot de conclusie dat het overlevingsmechanisme feitelijk gewoon een controlemechanisme is – controle willen hebben over leven en dood – waar verhalen omheen verzonnen zijn omwille van het voortbestaan van het ego. Dat is als volwassene al zo, maar als kind was dit ook al zo.
Het innerlijk kind is ook onderdeel van het ego
Natuurlijk is een kind afhankelijk van zijn ouders in de voorziening van zijn basisbehoeften.
Natuurlijk gaat een kind letterlijk dood als hij geen liefde krijgt van zijn ouders.
Natuurlijk heeft een kind geen tijdsbewustzijn, waardoor het kind het gevoel heeft dat situaties oneindig zullen blijven duren.
Maar…
De onvermijdelijke conclusie is dat ZONDER ego, een kind misschien dood zou gaan als er niet in zijn basisbehoeften wordt voorzien. Maar is dat een probleem als je het vanuit het geheel of de non-dualiteit bekijkt? Nee, want het gebeurt in de natuur aan de lopende band. Wat dus het probleem is, is het ego. Dat is bij volwassenen zo, maar dat is bij kinderen ook al zo.
Alle verhalen over trauma’s worden in stand gehouden door het geloof dat een kind VOLLEDIG afhankelijk is en NIETS anders had kunnen doen dan het gedaan heeft. Ik zeg daarmee niet dat het waar is dat een kind WEL iets anders had kunnen doen, maar dat het NIETS anders had kunnen doen is zeker niet waar.
En daarmee kom ik tot de volgende conclusie dat het concept van ‘het innerlijk kind’ eigenlijk stoelt op een paar van dit soort aannames, waardoor een deel van mijn levensenergie altijd afgescheiden zal blijven van het geheel als ik hierin blijf geloven.
‘Wezen’ versus ego
Tenslotte, feitelijk klopt de bestempeling ‘overlevingsmechanisme’ wel, maar puur en alleen voor het ego. Niet voor het ‘wezen’ of ‘Bewustzijn’, dat wat jij bent. Daarvoor is het overlevingsmechanisme vanaf het allereerste begin volledig destructief.
‘Wezen’ versus ego? Wie gaat er dit leven winnen? Eindigt het in zelfverwezenlijking of blijf ik oneindig gevangen in de egostaat? Volg mij een paar jaar en je zult het weten 😉