9:00 – Onrustige nacht gehad. Eerst was er mijn buurvrouw die om 1:00 uur ’s nachts ging stofzuigen en schoonmaken – ik woon in een gehorig, oud huis – en vanochtend waren mijn Chinese bovenburen al druk in de weer, wat zich vooral uitte in hard gekakel van twee Chinese vrouwen. Ik hoorde een paar weken geleden van een andere buurman dat er tussen mij en de bovenburen alleen een houten vloer, balken en mijn gipsplafond zit, wat dus verklaart waarom ik letterlijk alles kan horen, zelfs de Chinese televisieprogramma’s, haha.
Toch nog even oefenen…
Gisteren ben ik de hele dag met mijn zelfobservatie-analyses voor PRI aan de slag geweest. Wat mij duidelijk is geworden dat ik mijn reactie in een symbolische situatie (als ik getriggerd word) niet zo goed weet te bepalen en omschrijven. En dat terwijl ik in de veronderstelling was dat ik die vaardigheid al onder de knie had. Gisteravond en vanochtend werd ik twee keer getriggerd en ik merkte dat ik de emotionele reactie niet helemaal toeliet – ik onderdrukte deze onbewust of probeerde eraan te ontsnappen of deze te vermijden (ik weet nog niet precies hoe het zit). Ik wil nog bewuster aanwezig zijn, meer ‘vertragen’ in het NU, beter gronden en dieper voelen, zodat als ik getriggerd word ik ook werkelijk ervaar wat er in mij gebeurt. Die automatische reactie ga ik nu dus een beetje uit de weg.
Even geen contact met anderen
Ik had vorige week besloten om mij helemaal op mijn zelfonderzoek te richten. Er echt helemaal voor te gaan, wat betekent dat ik het contact met andere mensen tot een minimum wil beperken. Contacten met anderen wat verder gaat dan een praatje op straat triggeren mij enorm op dit moment en mijn afweermechanismen – met bijbehorende lichamelijke spanningen – worden continue geactiveerd. Kortom, mijn staat van zijn is erg kwetsbaar.
Een vriendin had mij gisteren gevraagd om samen te zwemmen. En in plaats van dat ik zei wat ik in de vorige alinea heb geschreven, zei ik dat het niet uitkwam maar dat we binnenkort wel gaan zwemmen. Dat veroorzaakte direct stress en een ‘moeten’ omdat ik vorige week juist had besloten even geen contact te hebben met anderen. Duidelijk het ‘valse hoop’-mechanisme aan het werk. Vanochtend heb ik het recht gezet en mijn keuze gecommuniceerd.
En toch blijft er die twijfel. Die twijfel van ‘maak ik wel de juiste keuze?’ en ‘zit ik niet in de ontkenning van behoeften?’ en ‘moet ik eigenlijk niet wel met haar afspreken?’ en ‘waarom twijfel ik toch zoveel?’ en ‘doe ik het wel goed?’. Altijd die twijfel. Ik heb het maken van keuzes altijd al moeilijk gevonden, een eigenschap die je wel vaker bij ‘Weegschalen’ tegenkomt, maar hoe meer ik bezig ben met zelfonderzoek, hoe meer ik erachter kom hoe onzeker ik eigenlijk ben en hoe weinig zelfvertrouwen ik heb, zeker wat betreft het maken van keuzes! ~ lzv